راهکارها:

الف. قرار دادن هم بازی هم سنّ و سال

اوّلین نکته این است که نباید بگذارند ارتباط این‌ دو خواهر با یکدیگر خیلی زیاد باشد و آن‌ها نباید برای یکدیگر هم بازی باشند؛ بلکه والدین باید در کنار دختر کوچکتر خود حتماً یک دوست هم سنّ و سال قرار بدهند تا بیشتر ارتباطات و الگوگیری‌های او از دوستش باشد.

ب. ایجاد فعّالیت های متفاوت و مجزّا

یکی دیگر از کارها می‌تواند این باشد که مادر یا پدر برای هر کدام از این‌ دو فرزند، در موقعیت‌هایی که در محیط خانه هستند، کار مجزّا  تعریف کنند؛ یعنی فرزند بزرگتر مرتبط با ویژگی‌های خود و مشکلاتی که دارد، یک سری کارها را انجام بدهد و دختر کوچکتر نیز مرتبط با سنّ و خصوصیت‌های روحی و عاطفی خود، فعّالیّت‌های دیگری انجام بدهد.

ج. استفاده از برنامه های آموزنده

نکته‌ دیگر این است که والدین برای دختر کوچکتر خود برنامه ریزی کنند و فعّالیّت‌هایی مثل خواندن کتاب را در آن بگنجانند و یا حتّی با استفاده از برخی شبکه‌های تلویزیون که برنامه‌های آموزنده‌ای را برای این گروه‌های سنّی طراحی می‌کنند، اجازه بدهند که فرزند آن‌ها این برنامه‌ها را ببیند و نکاتی را بیاموزد.

د. دقّت در نوع رفتارها

یک نکته‌ی مهم که می‌شود به این والدین عزیز توصیه کرد این است که حتماً در ارتباط‌گیری با فرزند خود که مشکلات ذهنی دارد، با دقّت رفتار کنند و او را رنجیده خاطر نکنند؛ مثلاً ممکن است نیاز باشد که پدر و مادر یک پیام را چند بار برای فرزند خود تکرار کنند و یا با مشکلات دیگری روبرو باشند؛ از این رو باید از رفتارهای متناسب با مشکل او استفاده کنند و سعی کنند آن را مدیریّت نمایند.

ه. صبر و شکیبایی در مسیر تربیت

می‌دانیم که خداوند در مسیر تربیت و نگهداری از بچّه‌ها اجر بزرگی را نهاده است؛ لذا ما نباید خسته شویم. اگر ما به خاطر مشکل فرزندمان تندی و بداخلاقی کنیم، ممکن است در روحیه‌ی فرزندان دیگر هم تأثیر بگذارد و باعث شود که از رفتار ما الگو بگیرند و مانند ما با او برخورد کنند؛ بنابراین، والدین باید در رفتارهای خود با فرزند معلولشان صبر و متانت و آرامش به خرج دهند و در این مسیر از خدای منّان مدد بگیرند.