آیا نباید توجّه داشته باشیم که ما رییسى داریم که بر احوال ما ناظر است؟! واى بر حال ما اگر در کارهایمان او را ناظر نبینیم، و یا او را در همه جا ناظر ندانیم! گناهان شخصى که در خلوت انجام مى  گیرد و ربطى به امور اجتماعى ندارد، استحقاق جهنّم را دارد « إِلّا بِتَوبَهٍ مُناسِبَهٍ لِلْحالِ »؛ (مگر این که بعد از آن توبه  اى مناسب حال، انجام گیرد.) عواقب گناهان اجتماعى که موجب تغییرات در جامعه و اختلال نظام و انحلال آن، و یا تحریم حلال و ترک واجب و یا مصادره ى اموال، هتک حرمت و قتل نفوس زکیّه و ریختن خون مسلمانان و حکم به ناحقّ و…مى شود، چگونه خواهد بود؟ با وجود اعتقاد به داشتن رییسى ـ که « عَیْنُ اللّه   النّاظِرَه »⁽  بحار الانوار، ج ۲۶، ص ۲۴۰؛ توحید صدوق ـ رحمه اللّه ـ ص ۱۶۷؛ معانى الاخبار، ص ۱۶٫⁾ است ـ آیا مى توانیم از نظر الهى فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم؟! و هر کارى را که خواستیم انجام دهیم؟! چه پاسخى خواهیم داد؟ همه ادوات و ابزار را از خود او مى  گیریم و به نفع دشمن به کار مى  گیریم، و آلت دست کفّار و اجانب مى شویم و به آنها کمک مى کنیم! چه  قدر سخت است اگر براى ما این امر ملکه نشود که در هر کارى که مى  خواهیم اقدام کنیم و انجام دهیم، ابتدا رضایت و عدم رضایت او را در نظر نگیریم و رضایت و خوشنودى او را جلب ننماییم! البته رضایت و سخط او در هر امرى معلوم است، و ظاهرا منتهى به واضحات مى  شود، و در غیر واضحات و موارد مشکوک باید احتیاط کنیم.

در همین اواخر اتّفاق افتاده که شخصى در تقلید و تعیین مرجع شایسته شکّ و تردید داشت، در خواب چهره ى شخص مورد نظر را به او معرفى کردند. به نجف رفت و پس از مدّتى جست  و جو او را پیدا کرد.

هم چنین براى بعضى اتّفاق افتاده که در بقا بر تقلید یا عدول به حىّ تردید داشته  اند، از قبر معصوم شنیده است که « باقى باش! »البتّه هر کدام از این نقل  ها قابل تکذیب است، ولى از مجموع این قضایا معلوم مى  شود که امام زمان ـ عجّل  اللّه  تعالى  فرجه  الشّریف ـ متوجّه و مراقب ما است، و نمى توان گفت از احوال ما مطّلع نیست و ما هر کار و یا هر چه را خواستیم، مى  توانیم آزادانه انجام دهیم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد