کفّار ما را از بزرگان و پدران دینى مان جدا کردند و بین ما و آن  ها فاصله انداختند. دستور داده  اند پسران و دختران را در محیط مدارس  تربیت کنند تا از تربیت دینى مذهبى خانوادگى به دور باشند. هم چنین میان مردم و روحانیون جدایى بیندازند و مردم را نسبت به آنها بد بین نمایند، هر چند به این صورت که افرادى را به لباس روحانیّون خصوصا با صورت خوب (عمامه بزرگ، محاسن و…) و به زىِّ علما و بزرگان دین درآورند تا در مجامع عمومى و در انظارِ توده  ى مردم افعال قبیحه انجام دهند، ما هم غافل هستیم. هم چنین از جمله فرمان  ها و دستورها و نقشه  هایى که کفّار چند صد سال پیش علیه ما کشیده  اند، این است که کشتزارهایمان را بسوزانند. آب  هاى آشامیدنى مان را آلوده و مسموم کنند، امراض را اشاعه دهند و بیمارى  ها را در جامعه دامن زنند تا به مجرّد هجوم، تسلیم آن  ها باشیم.

این مطالب را از سیصد سال پیش براى ما دیکته کرده  اند و دستورش را در چند ماده صادر و مکتوب نموده  اند و الآن هم وجود دارد و شواهد صدق دارد!^(۱)

آیا ما به دنیاى آن  ها محتاجیم یا آن  ها به دنیاى ما؟! اگر آن  ها به دنیاى ما محتاج نیستند، پس چرا این همه براى تسلّط بر ما و معادن ما، با هم مقاتله و جدال دارند؟! آن  ها ابتدا دین را از ما مى  گیرند، و سپس ثروت  هاى ما را مى  گیرند و از همان  ها به ما تفضّلاً وام مى  دهند و نزول مى  گیرند، و یا به صورت ظاهر صدقه و بلاعوض مى  دهند و بر ما منّت مى  گذارند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد