[انسان] اگر به این ترتیب [به طور عمیق] در سرانجام کارها و احوالش اندیشید، کم‌ترین اثرش جدائی از گناهان است. و عدم تأثیر آن در اغلب مردم به این جهت است که آنان خود را از یاد مرگ و قبر به فراموشی می‌زنند. و اگر اتّفاقی بیفتد و مرگ را به یادشان اندازد، برای نکاستن از خوشی، به چیزی دیگر می‌پردازند.

و امّا بزرگان به قبرهایشان سرکشی کرده و در آن می‌خوابیدند و با خودشان چنانکه با اشقیا سخن گفته می‌شود، حرف می‌زدند تا از آن اثری حاصل شود که از قرار گرفتن در گور بدون آمادگی، منعشان کند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۵