پدر و مادر باید بر اساس سنّ بچّه ها در مورد آموزه های دینی با آنها صحبت کنند. بازگو کردن مسائلی که فراتر از سنّ کودک باشد، مسیر را به بی راهه می‌برد. انتقال اشتباه آموزه های دنیا و آخرت، دنیا را در نگاه نوجوان پست می‌کند و حاصل آن بی اعتنایی نسبت به دنیا و بیهوده پنداشتن زندگی می‌باشد.

والدین باید توجّه کنند که این نوجوان بیمار نیست؛ بلکه به علّت آموزه های اشتباه، دچار نتیجه گیری اشتباه شده است. فرزنددر دوره ی نوجوانی به دنبال هویّت یابی است؛ اگر این هویّت یابی در مسیر منطقی قرار نگیرد و مفاهیم و مسائل اعتقادی مناسب با سنّ این نوجوان به او انتقال داده نشود، نوجوان به پوچ گرایی خواهد رسید.

برای حلّ این مشکل ما چند راهکار پیشنهاد می‌کنیم:

الف. ارتباط با محیط های مورد علاقه

والدین باید نوجون را به تدریج با محیط های مورد علاقه اش مرتبط کنند. یکی از محیط های مورد علاقه ی بچّه ها در سنین نوجوانی، جمع هم سالان است. با شرکت دادن او در یک مجموعه‌ی فرهنگی، دینی با حضور هم سالان، به تدریج نوجوان به الگو پذیری از آنان می‌پردازد.

ب. ایجاد فضای تفریحی در خانه

پدر و مادر باید در محیط خانه یک سری فضاهای تفریحی برای فرزندان فراهم کنند. آنها می‌توانند از پتانسیل سایر فرزندان در ایجاد فضای گرم خانوادگی کمک بگیرند.

ج. دادن مسئولیت

 همچنین پدر و مادر باید با مسؤلیّت دادن به نوجوان، حسّ مفید بودن را به او القا نموده و او را به حضور در اجتماع تشویق کنند.