استاد تراشیون: بله همان طور که حضرت عالی اشاره فرمودید، ما اگر بخواهیم برنامه ی قبل را در چند سطر خلاصه گویی کنیم، در آن جا بحث روزه های تمرینی را برای کودکان و نو بالغان به نوعی قبل از بلوغشان بیان کردیم و راهکارها و شیوه هایی را عرض کردیم و بنا را بر این گذاشتیم که نکاتی را بیان کنیم. بنده یک نکته در برنامه ی قبل خدمت شما شنوندگان تقدیم کردم؛ آن هم این بود که به بچّه ها یاد بدهیم که اگر هم روزه نیستند، در جمع روزه داران، حرمت ماه مبارک رمضان را نگه دارند. این اوّلین نکته ای بود که باید به آن توّجه شود.

نکته دوّم که خیلی مهم است، این است که ما در حضور بچّه ها از خوبی های ماه مبارک رمضان گفت و گو کنیم. مقدار قلیلی از آدم ها در ماه مبارک بیشتر از گرسنگی و تشنگی و ضعف هایی که دارند، گفت گو می کنند. می دانید که در بچّه ها یک لوح سفیدی وجود دارد که تمام این جملات و کلمات در آن ثبت می شود. خود این [حرف هایی که از بزرگتر ها می شنوند] ممکن است در بزرگسالی و یا در سنینی که به بلوغ می رسند، یک تاثیر منفی داشته باشد؛ یعنی هرچه از روزه در ذهن آنها تداعی می شود گرسنگی و تشنگی باشد، امّا چه خوب است که ما برای بچّه ها از زیبایی ها و خاطرات خوب خود در ماه مبارک رمضان صحبت کنیم. ما در روایات داریم که شادمانی انسان های مومن در دو لحظه است یکی از آن لحظات لحظه ی افطار است؛ از این جلمه معلوم می شود که لحظه ی افطار می تواند یک لحظه شیرینی برای بچّه ها باشد تا خاطرات خوبی از ماه مبارک رمضان در ذهن آن ها نقش ببندد. قدیمی تر ها به این نکته خیلی توجّه می کردند یعنی سعی می کردند که نو آوری در سفره های افطار داشته باشند؛ البته منظور ما تجمّل نیست. الان هم در سنّت های بومی ما و در نقاط مختلف کشور آن را می بینیم. مثلا زولبیا و بامیه خاصّ ماه مبارک رمضان است و برای این آن را می خورند که قند مورد نظر بدن را که در طی روز تحلیل رفته است تامین کند خود این می تواند برای بچّه ها یک نوآوری باشد که همراه با شیرینی در آن لحظه استفاده می کنند؛ لذا ما باید آن لحظات شیرین ماه مبارک رمضان را در نگاه بچّه های خود بزرگ کنیم و آن را در لوح وجودی بچّه های خود ثبت کنیم.

 امّا نکته سوّم که خیلی خوب است و می تواند خاطرات زیبایی را برای بچّه ها ایجاد کند و می تواند حسّ ترغیب به ماه مبارک رمضان را در آن ها به وجود بیاورد، [افطاری دادن است]. ما الان خیلی از پدر و مادرها، خیلی از خانواده های خوب و مسلمان را می بینیم که در ماه مبارک رمضان سفره ی افطاری پهن می کنند. خب خیلی در آموزه های دینی ما به این کار سفارش شده است که ولو شده با نصف خرما افطار دهید؛ [چراکه این کار] ارزشمند است و ثواب دارد.

یکی از پیشنهادها و توصیه هایی که دارم این است که وقتی ما سفره ی افطار را پهن می کنیم بیاییم برای بچّه ها سفره ی جداگانه ای پهن کنیم تا آنها دور هم بنشینند و دوران خوش کودکی را در آن لحظات شیرین دم افطار تجربه کنند. خب [در آینده این لحظات برای آن ها] تداعی می شود و انشاالله وقتی بزرگ شدند و خاطرات ماه مبارک رمضان را دوره کردند، این خاطرات خوش در ذهن آنها تداعی شود.

یکی دیگر از نکاتی که در ماه مبارک رمضان خیلی زیبا است و ما آن را پشت سر گذاشتیم که انشاالله در این ماه مبارک رمضان خدا روزی همه شنوندگان در سال های آینده بکند، بحث شب های قدر است. [برای اینکه بچّه ها بتوانند شب های قدر را درک کنند]، والدین باید یک برنامه ریزی خیلی خوب داشته باشند؛ مثلا بچّه ها را در طول روز بخوابانند. آن ها باید از دوران کودکی، از سنّ شش، هفت سالگی به بعد تجربه شب های قدر را داشته باشند. خیلی از انسان ها جماعت ها را دوست دارند، حضور در جمع ها را دوست دارند.

چرا مردم، محرّم را دوست دارند؟ زیرا در این ماه هم ارتباط با ابی عبدالله الحسین علیه السلام است و هم حضورهای جمعی و مهربانی زیاد می شود. ما نیز باید در ماه مبارک رمضان سعی کنیم که حضور بچّه ها در جمع بیشتر شود؛ ولی [این حضور باید] به شیرینی باشد، نه خدایی ناکرده به تلخی. بچّه ای که بعد از ظهر نخوابیده است، [اشتباه است که] بخواهیم او را موقع احیا بیدار نگه داریم. ما باید بچّه ها را بانشاط [به این مجالس بیاوریم].

انشاالله [ فرزندان در آن روز باید] خواب عصرگاهی خود را داشته باشند و اوّل شب را هم بخوابند تا بتوانند این شب را زنده نگه دارند و بدانید که در آن جمع ها خاطرات خوشی برای بچّه ها رخ می دهد. گاهی اوقات ما از بزرگترها می شنویم که خیلی از خاطرات خوب آن ها از همان شب های قدر و مسجد رفتن ها است، یا از نماز های جماعت و همان سفره های افطار و میهمانی رفتن ها است.

 انشاالله مجموعه ی این ها به فرزندان ما کمک کند که وقتی به سن بلوغ رسیدند، با اشتیاق ویژه ای به سمت روزه گرفتن حرکت کنند.

منبع: پرسمان کودک-۱۳۹۱/۰۵/۲۳