بیشترین و بارزترین صفت ایشان ادب و مهربانی و تواضع بود. هیچ کس از احمد آقا بی‎ادبی ندیده بود. احترام و تواضع و مهربانی ایشان زبانزد بچّه‎های مسجد بود.

ایشان همه‎ی بچّه‎ها را مؤدبانه صدا می‎کرد. هیچ کس در حضور او کوچک نمی‎شد. ممکن نبود با کسی به خصوص نوجوانان با خشونت برخورد کند. بزرگ‎ترین عامل جذب ایشان هم همین ادب و مهربانی ایشان بود. ایشان در مقابل همه‎ی تازه‎واردها از جا بلند می‎شد و احترام می‎کرد. برای تشویق بچّه‎ها به آن‎ها هدیه می‎داد که بیشتر هدایای ایشان کتاب بود.

هرگز ندیدیم که در امور معنوی و دینی کسی را مجبور کند، بلکه آن‎قدر عاشقانه از زیبایی‎های اعمال دینی می‎گفت تا همه به آن گفته‎ها رفتار کنند. اگر موضوع خنده‎داری گفته می‎شد، مانند همه می‎خندید؛ امّا در مقابل معصیت و گناه واکنش نشان می‎داد. همه می‎دانستند که اگر در مقابل احمد آقا غیبت کسی را انجام دهند، با آن‎ها برخورد خواهد کرد.

در کنار این موارد باید ادب در مقابل قرآن و اهل بیت (علیهما السّلام) را اضافه کرد. احمد آقا بسیار اهل توسل بود.

درباره‎ی قرآن هم هر روز خواندنِ با دقّتِ قرآن را فراموش نمی‎کرد. ایشان در وصیتنامه‎ی خود نیز به قرآن سفارش کرده است.

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ص ۱۰۸ و ۱۰۹٫ ‎‎