من یک نوجوان ۱۹ ساله دارم که با کوچکترین ناراحتی در خانه کینه به دل میگیرد و گریه میکند. اگر او را اذیّت کنیم یا با او مقابله کنیم، میگوید: الآن به خیابان میروم و خود را میکشم، یا الآن چاقو برمیدارم و خودزنی میکنم. او خودش را با برادر بزرگترش مقایسه میکند و میگوید بین ما فرق گذاشتهاید. هر کاری میکنم و به او محبّت میکنم تا این کینه و نفرتش کمتر شود، فایده ای ندارد. لطفاً مرا راهنمایی کنید.
راهکارها:
الف. پرهیز از بیکاری
بچّههای بیکار بیشتر روی محیط حسّاس میشوند؛ یعنی بیشتر دقّت میکنند که والدین با دیگر اعضای خانواده چطور رفتار میکنند.
ب. توجّه به انتظارات و نیازها
نکتهی دیگری که باید به آن توجّه داشته باشیم، این است که گاهی اوقات از انتظارات فرزندمان بپرسیم و حرف او را نیز بشنویم. این کار باعث میشود که هیجانات درونی او تخلیه شود و آرامش پیدا کند.
ج. بی اعتنایی در برخی موارد
نکتهی آخر این است که در برخی موارد نباید زیاد به فرزندمان توجّه کنیم؛ مثلاً اگر میگوید میخواهم خودکشی کنم، بگوییم: تو دیگر بالغ و عاقل هستی و کار خوب و بد را میدانی!
پاسخ دهید