«مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا»[۱]. حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها که حجّت الله هستند، ولیّه الله هستند، صفیّه الله هستند، بقیّه الله هستند، و بقیّه النبوّه هستند، دارای عصمتِ کبری هستند، آنچه ایشان از رفتار و گفتار در این عالَم به ارث گذاشته‌اند جلوه‌های خدای متعال است، ایشان أمه الله علی الاطلاق هستند، کمااینکه پدرِ بزرگوارشان عبدالله علی الاطلاق هستند، یعنی هیچگاه مستقل نبودند، علی الدوام از غیبِ عالَم مایه می‌گرفتند و همه‌ی امورشان جلوه‌ی جلال و جمالِ حضرت حق است. در زیارت جامعه کبیره می‌خوانیم که «کَلَامُکُمْ نُورٌ وَ أَمْرُکُمْ رُشْدٌ وَ وَصِیَّتُکُمُ التَّقْوَی وَ فِعلِکَم الخَیر، وَ عَادَتِکُم الاِحسان، وَ سَجیَّتِکُمُ الکَرَم»[۲]، خودِ این زیارت جامعه کبیره از جلوه‌های عرشِ الهی است، و آنچه امامانِ ما فرموده‌اند قرآنِ ناطق است، این بزرگواران سخنی از خودشان ندارند، نه اینکه تنها سخنی از خودشان ندارند بلکه هیچ چیزی از خودشان ندارند، ذوبِ در ذاتِ خدای متعال بودند و زبانِ آن‌ها زبانِ خدای متعال است، لسان الله است.
[۱] سوره مبارکه احزاب، آیه ۳۳
[۲] زیارت جامعه کبیره
پاسخ دهید