اگر بدانيم در محضر « عَيْنُ اللّه النّاظِرَة » درباره ى اين كه ائمّه معصومين ـ عليهم السّلام ـ عين اللّه الناظرة هستند، ر.ك: بحار الانوار، ج 26، ص 24؛ توحيد صدوق، ص 167؛ معانى الاخبار، ص 16. هستيم، آيا روى آن را داريم كه براى زيارت حضرت غائب ـ عليه السّلام ـ اجازه بخواهيم، با اين كه با خواسته هاى واضح او مخالفت مى كنيم، نماز و روزه را ترك، و غيبت و ايذا مى كنيم. آيا مى خواهيم به ما بفرمايد: « أَبَحْتُ لَكُمُ الْمُحَرَّماتِ وَ أَسْقَطْتُ عَنْكُمُ الْواجِباتِ » حرام ها را براى شما حلال نمودم، و واجبات را از شما برداشتم.
مقصود اين كه چه مى شد به واسطه ى بندگى خدا، روابط ما با آن آقا(امام زمان ـ عليه السلام ) محفوظ مى ماند؟ ديگران نگذاشتند، هرچند ما هم مقصّريم و نخواستيم اتّصال ميان ما و آن حضرت محفوظ باشد، وگرنه هر كس يك ارتباط و اطمينانى پيدا مى كرد، و روزى مى آمد و توبه مى كرد و تابع او و عاقبت به خير مى شد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد