شواهد فراوانى در تاريخ به چشم مىخورد كه روزه، در ميان يهود و مسيحيت و اقوام و ملتهاى ديگر رايج بوده است. آنان به هنگام مواجهه با غم و اندوه و توبه و طلب خشنودى خداوند، روزه مىگرفتند تا با اين كار، در پيشگاه او اظهار عجز و تواضع نموده و به گناهان خود اعتراف كنند. از انجيل استفاده مىشود كه مسيح (عليهالسلام)چهل شبانه روز، روزه داشته است.[1]
قرآن مجيد به صراحت بيان مىكند: اين فريضه الهى، در امتهاى پيشين نيز واجب بوده است.[2]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف: سید مجنبی حسینی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – ر.ك : تفسير نمونه، ج 1، ص 633.
[2] – بقره2، آيه 183.