هدف بندگى و تقرب الى الله است، گرچه در دنيا، هيچ يك از اين مقامها به دست نيايد، بلكه مىتوان گفت؛ كسى كه براى رسيدن به فلان مقام معنوى و تحصيل كرامت و معجزه، تلاش مىكند بايد در اخلاص او شك كرد. زيرا هدفش «خود» است نه خدا و در پى فرمان معنوى است نه مقام فنا.
شيخ حسنعلى نخودكى در نامهاى مىنويسد: «… ديگر آن كه تمام هَمّ برخى در نماز ـ كه معراج مؤن است ـ اين است كه انسان دو يا سه خواب ببيند و يا وقت ذكر «نورى» مشاهده كند به هيچ وجه مورد نظر حقير نيست. عمده نظر در دو مطلب است: يكى، غذاى حلال؛ دوم، توجه در نماز و اصلاح آن. اگر اين دو درست باشد باقى درست است. عمده همّ حقير اصلاح قلب است و ذكر «يا حىّ يا قيّوم» سحرگاه براى همين است…».[1]
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:گروه اخلاق و عرفان/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – نشان از بىنشانها، چاپ 22، ج 1، ص 142 ج 135 ؛ نامههاى عرفانى، ص 39.