مرحوم آقا سيّد ابوطالب يكى از علماى اراك به مكّه رفته بود،خبر وفاتش به مردم اراك رسيد، مسجدها و تكيه ها را سياه پوش كردند و عزادارى نمودند،و مجالس ختم براى ايشان گرفته شد. شخصى نزد مرحوم آقا نور آمد ـ همان كسى كه استادش مرحوم نراقى( احمد بن مهدى نراقى (1185 ـ 1245)، صاحب «خزائن» و «معراج السعادة» و آثار ديگر. ) درباره ى او فرموده بود: « مجتهد، تنها شهيد اوّل ـ رحمه اللّه ـ است و من و تو .» ـ و خبر وفات مرحوم ابوطالب را به ايشان داد،ايشان دست روى پيشانى گذاشت و سر به زير انداخت و بعد از مقدارى تأمّل فرمود: « نه، وفات نكرده است. » گفتند: « آقا چه مى فرماييد؟ خبر قطعى است، تمام شهر سياه پوش است، و مردم براى او مجالس ختم و عزا بر پا كرده اند. » بار ديگر سر به زير انداخت و توجّه و تأمّلى نمود و سر برداشت و دوباره فرمود:« وفات نكرده. » عرض شد: « شما از كجا خبر مى دهيد؟ » فرموده بود: « وقتى يكى از اَعاظم از دنيا مى رود، فرشته اى به تمام جاها خبر مى دهد و صداى او شنيده مى شود، و من صداى آن را نمى شنوم، و اكنون خبر و صدايى نمى آيد. » اگر ما پيرو علما بوديم، چنين بلاها به سر ما نمى آمد، يا اگر مى آمد مثل جناب ميثم يكى از ياران خاصّ حضرت اميرالمؤمنين ـ عليه السلام كه به جرم بيان فضايل مولايش، در كوفه بر سرِ دار، دست و پا و زبانش را قطع نمودند! ر.ك: بحار الانوار، ج 42، ص 124؛ خصائص الأئمة، ص 54؛ رجال ابن داود، ص 356، رجال كشّى، ص 79. بوديم كه هر چه بلا به سرش مى آمد ايمانش قوى تر مى گرديد، بدون اين كه دست از ولايت بردارد، و حاضر نشد كه حتّى زنده بماند و براى اين جهت هم تقيّه نكرد!بلاد شيعه پر بود از اين گونه علما آياما قدردان آن هابوديم كه از ميان ما لا إلى بَدَل( بدون جاى گزين.) رفتند؟! شايد در زمان حياتشان كسى پيدا نمى شد كه از آن ها يك مسأله هم بپرسد! اين قدر كتوم و ناشناخته!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد