در مراحلِ ظاهری تطوراتی که در زندگیِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هست، همه رنگِ معجزه دارد و عادی نیست. وقتی مادرِ ایشان حضرت را متولد می‌کنند دیوارِ کعبه برای ایشان شکافته می‌شود، و اهل سنّت این مطلب را بیشتر از ما نقل کرده‌اند، آن‌ها از پانزده طریق نقل کرده‌اند. وجود نازنین فاطمه بنت اسد سلام الله علیها در حالِ طوافِ خانه خدا بود که وقتی به قسمتِ مستجار رسیدند دردِ زایمان گرفتند، آنجا با خدای متعال مناجات کردند و خدای متعال را به این خانه و کسی که این خانه را بنا کرده است قسم دادند، حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت اسماعیل علیه السلام که بانی کعبه هستند، و در ادامه فرمودند: به حقِ طفلی که در رحمِ من ذکرِ تو را می‌گوید؛ این هم یکی از عجایب است که حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در رحمِ مادر هم ذاکرِ خدای متعال بوده است، به گونه‌ای که مادرِ ایشان هم ذکر‌های حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را می‌شنیده‌اند.

 

حضرت فاطمه بنت اسد سلام الله علیها خدای متعال را به بیت الله و حضرت ابراهیم علیه السلام و حضرت اسماعیل علیه السلام و طفلی که در رحمِ ایشان هست و ذکرِ خدای متعال را می‌گوید قسم می‌دهد، که این مشکل را بر من آسان فرما. هنوز دعای حضرت فاطمه بنت اسد سلام الله علیها تمام نشده بود که آن قسمتِ دیوار مانندِ در باز می‌شود و حضرت فاطمه بنت اسد به داخلِ کعبه کشیده می‌شوند و سه روزِ تمام هیچ دستی نمی‌تواند درِ کعبه را باز کند و ببیند که چه خبر است. این خبر هم مانندِ توپ منفجر می‌شود و مردمِ مکّه فوج فوج به اطرافِ مکه سرازیر می‌شوند که ببینند چه خبر است، بعد از سه روز باز هم در باز نمی‌شود، همان قسمتی از دیوار که باز شده بود باز هم باز می‌شود و حضرت فاطمه بنت اسد سلام الله علیها کودکِ خود را در آغوش گرفته و قنداق کرده بیرون می‌آورند. و از جانب خدای متعال ندا می‌آید که:

«خُصِّصْتُمَا بِالْوَلَدِ الزَّکِیِّ              وَ الطَّاهِرِ الْمُنْتَجَبِ الرَّضِیِ‏

فَاسْمُهُ مِنْ شَامِخٍ عَلِیٍّ                عَلِیٌّ اشْتُقَّ مِنَ الْعَلِی»[۱]

 

نامِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هم با شعری که هاتف از جانبِ خدای متعال به گوشِ والدینِ حضرت می‌خواند… نامِ مبارکِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را هم خودِ خدای متعال برای ایشان معیّن می‌کند.


[۱] ینابیع الموده لذوی القربی، جلد ۴، صفحه ۴۶۳