«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری * وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی‏ * یَفْقَهُوا قَوْلی‏»[۱].

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ‏».

فضائلِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه

وجودِ مبارکِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نامِ اعظمِ خدای متعال هستند، و جامعِ صفاتِ جلالیّه و جمالیّه هستند، جامع اضداد است، همانگونه که خدای عزیز «أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ فِى مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَهِ ، وَأَشَدُّ الْمُعاقِبِینَ فِى مَوْضِعِ النَّکالِ وَالنَّقِمَهِ»[۲] است، رحمتِ خدای متعال بیکران است، دریای رحمتِ الهی در این شب‌ها می‌جوشد، و بدبخت کسی است که شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان نتواند دامانِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را بگیرد و با امام زمان ارواحنا فداه آشتی کند و بخشیده نشود، سفره‌ی عفوِ خدای متعال امشب خیلی گسترده است، خدای متعال از ابتدای ماه مبارک رمضان همه شب هزار هزار یا هفتاد هزار هزار عفوی دارد، خدای متعال مدام فوج فوج آن‌هایی که مستحقِ جهنّم هستند را آزاد می‌کند، شبِ جمعه و روز جمعه هر ساعت میلیون‌ها نفر را آزاد می‌کند، امشب هم شبِ جمعه است، هم شبِ شهادتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، شبِ زیارتیِ مخصوصه‌ی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه است، این عفوِ بی‌کران و بی‌ساحل در وجودِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه منعکس است، ایشان به دنبالِ بهانه هستند که دستِ شیعیانِ خویش را بگیرند تا نگذارند آن‌ها به جهنّم بروند، امشب خودتان را به حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نزدیک کنید، دلِ شما در تششیعِ پیکرِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه همراهِ امام حسن مجتبی صلوات الله علیه و حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه برود، «لا فَتى اِلاّ عَلِىّ» حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در جوانمردی بی‌نظیر هستند، در عالَم بی‌نظیر هستند، همانطور که جوانمردی و فتوّت و مردانگیِ ایشان بی‌نظیر است «لا سَیفَ اِلاّ ذُو الفَقار» در مقابله‌ی با دشمنانِ خدای متعال هم اهلِ ملاحظه نیستند، غضب و شمشیر و ذوالفقارِ ایشان دشمنانِ خدای متعال را قلع و قمع می‌کند و در آنجا جای رحم نیست، جای عِقاب است.

وجود نازنینِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه یک بُعدِ عرشی و ملکوتی دارند که عقلِ هیچ کسی به آن نمی‌رسد، هیچ کسی حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را نشناخته است…

نه بشر توانمش گفت، نه خدا توانمش خواند                  متحیّرم چه نامم شه مُلکِ لافتی را

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه کسی است که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم می‌فرمایند وقتی هفت آسمان را طی کردم و به صدره المنتهی رسیدم دیدم صدایی می‌آید، «یا شوق الی علی بن ابیطالب»، پرسیدم این صدا چیست؟ گفتند: این صدره المنتهی است که از عوالِم بالاتر است، اما همه‌ی عوالم با جذبه‌ی علوی گردش می‌کند، آنجا هم عشقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه طراوت‌بخش است، و وجود نازنینِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در عوالِمِ مختلف در کنارِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم در بُعدِ سِرّ بوده است، «کنت مع الانبیاء سرا و مع رسول الله جهرا».

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه «مدلِ زندگیِ توحیدی» هستند

وجود مقدّسِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در این عالَم مُدلِ زندگیِ توحیدی هستند، سبکِ زندگیِ اهلِ نجات هستند، صراطِ مستقیم حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند که در تمامِ نمازهای خود می‌گوییم «إهدِنا الصّراط المُستَقیم»[۳]، این صراط مستقیم مولای ما حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، که اگر کسی با حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نبود یا مغضوب علیه است و گرفتارِ غضبِ خدای متعال می‌شود، یا سرگردان است و ره به جایی نمی‌برد و ضال است،  «غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لَا الضَّالِّینَ‌»[۴]، حقیقتِ نماز حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، حقیقتِ روزه حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، حقیقتِ حج حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه مظهرِ «هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ»[۵] هستند، آمده‌اند تا برای ما هم معلّم باشند… نه تنها معلّمِ ما هستند بلکه معلّمِ ملائکه هستند، ملائکه مجموعاً اهلِ تسبیح هستند، «وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَنُقَدِّسُ لَکَ»[۶]، ولی کسی که به ملائکه تسبیح آموخته است حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، جبرئیل خود را شاگردِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه معرّفی می‌کند، و تمامِ ملائکه تحتِ فرمانِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه اجرای دستور می‌کنند و تدبیرِ عالَم را در پرتوِ امرِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه انجام می‌دهند.

برای ما هم حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه شاگردِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم هستند، هر آیه‌ای که بر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم نازل شده است، علمِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم قرآن است که در آن «تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ»[۷]، چیزی در عالَم وجود ندارد که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم ندانند، چون خودِ قرآن کریم خود را اینطور معرّفی کرده است: «قرآن تبیانِ همه چیز است»، در همه‌ی عوالم، در همه‌ی نشئات آینه‌ی خدای متعال است و همه را در قلبِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم جمع کرده است و تجلّیِ اعظمِ خدای متعال شده است، هیچ آیه‌ای در هیچ نشئه‌ای بر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم نازل نشده است مگر اینکه حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه شاهد بوده‌اند، که در قرآن کریم هم دارد: «وَیَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ»[۸]، آن کسی که شاهد است و تلاوت می‌کند و شاهد از خودِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم است حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند.

بنابراین باید از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه یاد بگیریم، قرآن کریم را یاد بگیریم، حکمت یاد بگیریم، اخلاق یاد بگیریم، سیاست یاد بگیریم، کار و تلاش و تولید یاد بگیریم، ترحّمِ به فقرا یاد بگیریم، ارتباطاتِ عمومی با همه‌ی انسان‌ها را از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه یاد بگیریم.

وفای حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هوای همه را داشتند، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه جز با کسانی که با خدای متعال عناد دارند برای همه رحمت هستند، اگر حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ»[۹] هستند جلوه‌ی ایشان حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه هستند، لذا مهربانیِ ایشان حیاتاً و مماتاً به دوستانِ ایشان می‌رسد، قنبر می‌گوید: در خدمتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه بودم و دیدم که حضرت متأثّر شدند و فرمودند: قنبر! سلمان در مدائن در حالِ جان دادن است، برویم بر بالینِ او…

ای که گفتی فمن یمت یرنی        جان فدای کلام دلجویت

یا امیرالمؤمنین! ما هم نزدیک مرگ احتیاج داریم که به بالینِ ما بیایید، عرض کردم: یا امیرالمؤمنین! اینجا مدینه است! او مدائن است و در حالِ جان دادن است، مصافتِ زیادی است، چطور به آنحا برویم؟ حضرت فرمودند: تو کاری نداشته باش، تو با ما بیا، از منزل بیرون آمدیم و دو سه قدم برداشتیم و دیدم که کنارِ بسترِ سلمان فارسی هستیم و حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه سرِ سلمان را به دامان گرفته‌اند و او را به عالَمِ بقاء بدرقه کردند و خودشان امورِ سلمان را بعهده گرفتند، «صعصعه بن صوحان» که خطیب و سخنور و عاشقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است و هنرِ سخنوریِ خود را در مدحِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه بکار می‌برد و سخنانِ خیلی بلیغی در موردِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه ایراد کرده است که در تاریخ ثبت شده است.

وقتی حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه متوجّه شدند که او مریض است به منزلِ او آمدند و از او تفقد و عیادت کردند، دیدند زندگیِ ساده‌ای دارد، حضرت به این مریض مدال دادند و فرمودند: صعصعه! چه زندگیِ ساده‌ای داری، پشتِ خودت را با بارِ دنیا سنگین نکرده‌ای، تو سبک‌بال هستی، پُر هزینه نیستی، کم خرج هستی اما پُرفایده هستی.

حضرت این را برای ما فرموده‌اند، مخصوصاً الآن که دنیا در حالِ رفتن به سوی شدّت است، از علائمِ ظهورِ امام زمان ارواحنا فداه شدّتی است که همه‌ی بشریّت به آن گرفتار می‌شوند، هم از نظرِ اقتصادی و هم از نظرِ اجتماعی، شرایطِ سختی پیش می‌آید، آن‌هایی که مانندی صعصعه تعلّقاتِ دنیاییِ خود را کم کرده‌اند و رفاهِ خود را کم کرده‌اند و به فقرا و گرفتارها توجّه کرده‌اند و اهلِ مواسات بودند در ظهور هم در خدمتِ امام زمان ارواحنا فداه خواهند بود، اما کسانی که غرقِ در دنیا هستند و به فکرِ فقراء نیستند و خدای نخواسته حرام‌خور هم هستند، پولِ زیاد دارند اما خمس نمی‌دهند، مالِ امام زمان ارواحنا فداه را غصب کرده است و می‌خورد! مالِ فرزندانِ حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها را می‌خورد و خود را هم انسانِ متدیّنی می‌داند، این‌ها سهمی در ظهور ندارند، مانندِ قیامت است، خبر نمی‌کند، همینکه انسان بخواهد آماده بشود در لجنِ کفر غرق می‌شود و با امام زمان ارواحنا فداه مقابله می‌کند، در روایت دارد که خیلی از آخوندها امام زمان ارواحنا فداه را تکفیر می‌کنند و می‌گویند این اسلام نیست و با حضرت مقابله می‌کنند، تا چه برسد به کسانی که معرفتِ آن‌ها در آن حد نیست، «لَا یَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ»[۱۰]، باید در این شب‌ها در «مطهّرون» ذوب بشویم، باید عشقِ به حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه ما را از لجنِ گناه و باتلاقِ معصیت و دنیاپرستی بیرون بکشد، دل‌های خود را بی‌کینه کنیم، دل‌های خود را بی‌تعلّق کنیم، دل به حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه بدهیم، دل به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بدهیم، دل به امام حسن مجتبی صلوات الله علیه و حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه بدهیم، شاید آن بزرگواران یک نگاهی به دلِ آلوده‌ی ما کنند و امشب یک انقلابی در وجودِ ما پیدا بشود و یک توبه‌ی نصوحی برای ما پیش بیاید.

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه از «صعصعه بن صوحان» ملاقات کردند، به او مدال دادند و او را پسندیدند…

نمی‌دانم اگر امام زمان ارواحنا فداه به خانه‌ی ما بیایند راضی می‌روند یا ناراحت می‌روند… آیا زندگیِ ما خیلی تمیز است؟ آیا اخلاقِ ما خیلی خوب است؟ آیا سازشِ خانوادگیِ ما موردِ رضایتِ امام زمان ارواحنا فداه است؟ آیا به یکدیگر نمی‌پریم؟ آیا به یکدیگر تنه نمی‌زنیم؟ آیا با یکدیگر ترش‌رویی نمی‌کنیم؟ آیا امام زمان پسند با یکدیگر مدارا می‌کنیم؟ آیا امام زمان ارواحنا فداه به درآمدِ ما نمره می‌دهند؟ آیا امام زمان ارواحنا فداه به خرج‌ها و هزینه‌های ما نمره می‌دهند؟ آیا چشم‌های ما خیلی پاک است؟ آیا زبانِ ما خیلی تمیز است؟

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه برای عیادت به خانه‌ی «صعصعه بن صوحان» می‌روند و از او اعلانِ رضایت می‌کنند. وقتی بلند شدند تا تشریف ببرند یک جمله فرمودند که ای صعصعه! یک زمانی فکر نکنی حال که علی به عیادتِ تو آمده است، این موضوع را برای خودت شأن تلقّی کنی، نکند عُجب تو را بگیرد و تصوّر کنی که من کسی هستم که علی (علیه السلام) به عیادتِ من آمده است.

انسانی که خودساخته است، کسی که عاشقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، اما حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه می‌خواستند حتّی این مقدار هم در دلِ او نیاید که اگر علی (علیه السلام) آمد پس من خیلی مهم هستم.

عُجب هم مانندِ تکبّر است، انسان نباید از خود راضی باشد، همیشه «بدهکار» باشیم، همیشه خودمان را در پیشگاهِ خدای متعال مقصّر بدانیم، در برابرِ نعمت‌های خدای متعال شرمنده باشیم، و نسبت به انجامِ وظایفِ خود حسّاس باشیم.

برخورد حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه با یهودی و نصرانی

این «صعصعه بن صوحان» که خطیب و سخنور و مبلّغ و مروّج و عاشقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه بود… اما تنها او نیست، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه شنیدند شترهای یک یهودی را با بارهای تجارتیِ او در مسیرِ کوفه برده‌اند، آمده است و در کوفه فریاد زده است: «یا لَلمُسلِمین»، خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه می‌آیند و شترهای او را پیدا می‌کنند و شب تا صبح کنارِ این یهودی (برای حفظِ اساسِ او) می‌مانند، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نماز صبح را می‌خوانند و به قنبر می‌فرمایند که از او پذیرایی کن؛ یک یهودی بی‌پناه شده است و از حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه پناه خواسته است، اما کَرَمِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را دید و آمد و دامانِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را گرفت.

یا علی! این دینی که شما دارید بهترین دین است، من می‌خواهم مسلمان بشوم… شهادتین را بر زبان جاری کرد و مسلمان شد، منتها مسلمانی که مجذوبِ اخلاقِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه و دادرسیِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه شده بود.

یک نصرانی با حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه همراه شده بود، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در دوراهی با او همراهی کردند، او عرض کرد: یا علی! مسیرِ شما از این طرف نبود، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه فرمودند: نه! دینِ ما می‌گوید اگر با کسی رفیق شدی او را ناگهان رها نکن، من هم نمی‌خواهم این رابطه را ناگهان قطع کنم، برای تشییعِ تو آمده‌ام، آمده‌ام تا تو را مشایعت و بدرقه کنم. آن شخص متعجّب شد و گفت: یا علی! شما امامِ مسلمین هستید و منِ نصرانی را احترام می‌کنید؟ حضرت فرمودند: بله! آن شخص عرض کرد: «اشهد ان لا اله الا الله».

این اخلاق «جاذبه» است، بعضی از ما طوری رفتار می‌کنیم که حتّی زن و بچّه‌ی ما در خانه از ما زده می‌شوند، یا زن با شوهرِ خود بداخلاقی می‌کند… حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه اینطور ناراضی هستند، باید الگوی ما حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه باشند، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه با آن یهودی آنطور و با این نصرانی اینطور برخورد کردند.

برخورد حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه با ضعفای جامعه

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه فقرِ هیچ فقیری را برنمی‌تابیدند.

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه که خلیفه‌ی مسلمین بودند مشکِ یک پیرزن را به دوش می‌گیرند و با او همراه تا خانه‌ی او می‌روند، می‌بینند فرزندانِ او سرپرستی ندارند، خودِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه کمک می‌کنند، تنور را روشن می‌کنند، فرزندان را نوازش می‌کنند، خرما به دهانِ آن‌ها می‌گذارند و با گریه می‌گویند که در حقّ علی دعا کنید که خدای متعال از او بگذرد که دیر به دادِ شما رسیده است و وضعِ شما نباید اینطور باشد.

این مؤمنی است که سرپرستِ او در جنگ از دست رفته است، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه اینطور اشک می‌ریزند و عاطفه به خرج می‌دهند و از آن‌ها می‌خواهند که ایشان را دعا کنند.

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه از طرفی می‌بینند پیرمردی در حالِ گدایی هستند، حضرت می‌فرمایند: این چه مملکتی است که ما در مملکتِ خود گدا داریم؟ چرا باید کار به اینجا برسد که آن شخص «آبروی» خود را بدهد تا یک معیشتی داشته باشد؟

خبر می‌آورند و می‌گویند که این گدا «مسلمان» نیست بلکه اهلِ کتاب است، حضرت می‌فرمایند: مگر اهل کتاب باید در مملکت و حکومتِ علویِ ما فقیر باشند؟ او جوان بوده است و انرژیِ او را گرفته‌اید، حال که پیر شده است باید بیاید و گدایی کند؟… این مردانگیِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، این درسِ حکومتی است که حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه به مسئولینِ حکومتی می‌فرمایند. «فقر» در حکومتِ علوی قابلِ تحمّل نیست، «ذلّت» قابلِ تحمّل نیست، «سرافکندگی» قابل تحمّل نیست.

عبادتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه

آن هم عبادتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، حضرت زین العابدین علیه السلام کسی هستند که وقتی روز قیامت گفته می‌شود «لَیَقام زین العابدین» حضرت تنها کسی هستند که در میانِ صد و بیست و چهار هزار پیغمبر و هزاران اوصیاء پیغمبران و مقرّبینِ خدای متعال… تنها حضرت سجّاد علیه السلام مخاطبِ این خطاب هستند، ایشان بعنوانِ زینتِ عبادت کنندگانِ عالَم بلند می‌شوند… اما وقتی به امام زین العابدین صلوات الله علیه التماس کردند و گفتند اینطور که شما عبادت می‌کنید خودتان را در مخاطره قرار داده‌اید و بیمِ این هست که جانِ مبارکِ خودتان را از دست بدهید و کمی با خودتان مدارا کنید، ایشان صحیفه‌ی حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه را باز کردند و نگاه کردند و سرِ خویش را تکان می‌دادند و می‌فرمودند: من چه زمانی می‌توانم مانندِ جدّ خود «حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه» عبادت کنم؟ این عبادتِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است.

اخلاصِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه

آن اخلاصِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه که وقتی «عمرو بن عبدود» را با یک شمشیری که قیمتِ آن شمشیر زدن بالاتر از عبادتِ ثقلین است… «ضَربَهُ عَلِی یَومَ الخَندَقِ اَفضَلُ مِن عِبادَهِ الثّقلین»[۱۱]، «عمرو بن عبدود» جرثومه‌ی خطر بود، از ترسِ او نفس‌ها در سینه‌ها خفه بود، او خیلی پلید و قدرتمند بود و از مردم زهر چشم گرفته بود و همه از او می‌ترسیدند، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه او را با یک ضربه‌ی شمشیر از اسب انداختند، ولی دیدند حضرت معطل است و کارِ او را تمام نمی‌کنند، بعد علّت را از ایشان جویا شدند، حضرت فرمودند: رفتم تا کارِ او را تمام کنم، او آب دهان به صورتِ من انداختند و به مادرِ من ناسزا گفت، دیدم اگر بخواهم در آن حال از او انتقام بگیرم بخاطرِ خودم هست، کنار کشیدم تا خاطرِ من جمع بشود که برای خدا این کار را می‌کنم نه برای اینکه به من فحش داده است و به صورتِ من آب دهان انداخته است… اخلاص، اخلاص، اخلاص…

ما چند کار را برای خدای متعال انجام داده‌ایم و هیچ کسی را در آن دخیل نکرده‌ایم؟ ما از خودمان چند کار را سراغ داریم که…

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در حفظِ بیت المال، حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه در تربیت استاندارهای خود… که وقتی می‌شنوند بر سرِ یک سفره‌ای نشسته است که آنجا فقط پولدارها هستند و از افرادِ ضعیفِ جامعه در آنجا… حضرت با آن نامه چطور «عثمان بن حنیف» را توبیخ می‌کنند، او جزوِ استاندارانِ متدیّن و خوب بود ولی حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه نمی‌پسندند که ارتباطِ کارگزاران با متنِ جامعه و فقرا و پابرهنه‌ها ضعیف بشود و بر سرِ سفره‌ی مرفّهین بنشینند و بی‌درد باشند.

حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه جامعِ فضائل هستند، هر چه خوب است در وجودِ حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیه است، «ناد علی مظهر العجائب، تجده عونا لک فی النّوائب»…

روضه…

[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸

[۲] دعای افتتاح

[۳] سوره مبارکه حمد، آیه ۶

[۴] سوره مبارکه حمد، آیه ۷

[۵] سوره مبارکه حدید، آیه ۳

[۶] سوره مبارکه بقره، آیه ۳۰ (وَإِذْ قَالَ رَبُّکَ لِلْمَلَائِکَهِ إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَهً ۖ قَالُوا أَتَجْعَلُ فِیهَا مَنْ یُفْسِدُ فِیهَا وَیَسْفِکُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَنُقَدِّسُ لَکَ ۖ قَالَ إِنِّی أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ)

[۷] سوره مبارکه نحل، آیه ۸۹ (وَیَوْمَ نَبْعَثُ فِی کُلِّ أُمَّهٍ شَهِیدًا عَلَیْهِمْ مِنْ أَنْفُسِهِمْ ۖ وَجِئْنَا بِکَ شَهِیدًا عَلَىٰ هَٰؤُلَاءِ ۚ وَنَزَّلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ تِبْیَانًا لِکُلِّ شَیْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَهً وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِینَ)

[۸] سوره مبارکه هود، آیه ۱۷ (أَفَمَنْ کَانَ عَلَىٰ بَیِّنَهٍ مِنْ رَبِّهِ وَیَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِنْهُ وَمِنْ قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَهً ۚ أُولَٰئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ ۚ وَمَنْ یَکْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ ۚ فَلَا تَکُ فِی مِرْیَهٍ مِنْهُ ۚ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکَ وَلَٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ)

[۹] سوره مبارکه انبیاء، آیه ۱۰۷

[۱۰] سوره مبارکه واقعه، آیه ۷۹

[۱۱] إقبال الأعمال، جلد ۱، صفحه ۴۶۷