«وَ الصَّلاهَ تَنْزیهاً لَکُمْ عَنِ الْکِبْرِ»[۱]. خداوند متعال نماز را اکسیری قرار داده است که اگر کسی با حقیقتِ نماز مماس بشود زنگارِ خودبینی و خودخواهی و خودبزرگ‌بینی از وجودِ او زدوده می‌شود، حجابِ أنانیّتِ او از بین می‌رود، انسان حقیقتِ خود را که «فقر الی الله» است درک می‌کند، «وَأَقِمِ الصَّلَاهَ لِذِکْرِی»[۲]، لذا خدای متعال برای نماز یک حسابِ خاصّی باز کرده است، اینکه «اگر نماز قبول بشود همه چیز قبول می‌شود» یعنی چه؟ یعنی اگر نماز درست شد همه چیزِ ما درست می‌شود، آن عالَم باطنِ این عالَم است، «إِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا»[۳].

[۱] خطبه فدکیه

[۲] سوره مبارکه طه، آیه ۱۴ (إِنَّنِی أَنَا اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی وَأَقِمِ الصَّلَاهَ لِذِکْرِی)

[۳] الکافی، جلد ۳، صفحه ۲۶۸ (جَمَاعَهٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ اَلْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَهَ عَنْ حُسَیْنِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ سَمَاعَهَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ یَقُولُ: کُلُّ سَهْوٍ فِی اَلصَّلاَهِ یُطْرَحُ مِنْهَا غَیْرَ أَنَّ اَللَّهَ تَعَالَى یُتِمُّ بِالنَّوَافِلِ إِنَّ أَوَّلَ مَا یُحَاسَبُ بِهِ اَلْعَبْدُ اَلصَّلاَهُ فَإِنْ قُبِلَتْ قُبِلَ مَا سِوَاهَا إِنَّ اَلصَّلاَهَ إِذَا اِرْتَفَعَتْ فِی أَوَّلِ وَقْتِهَا رَجَعَتْ إِلَى صَاحِبِهَا وَ هِیَ بَیْضَاءُ مُشْرِقَهٌ تَقُولُ حَفِظْتَنِی حَفِظَکَ اَللَّهُ وَ إِذَا اِرْتَفَعَتْ فِی غَیْرِ وَقْتِهَا بِغَیْرِ حُدُودِهَا رَجَعَتْ إِلَى صَاحِبِهَا وَ هِیَ سَوْدَاءُ مُظْلِمَهٌ تَقُولُ ضَیَّعْتَنِی ضَیَّعَکَ اَللَّهُ .)