توجه به چند نکته ما را در دستیابی به حقیقت یاری می رساند:
1 – اذان و اقامه توقیفی هستند؛ یعنی جز خدا و رسولش کسی حق تشریع آن را ندارد.
2 – تنها بر اساس دیدن روایتی در یک یا چند کتاب نمی شود حکم نمود یا فتوا داد و به آن عمل نمود.
3 – طبعاً با وجود چنین روایاتی مراجع تقلید ما نیز آنها را با دقّت دیده و بررسی نمودند، امّا احدی بر اساس آن فتوا نداده است.
بر اساس روایات و فتواهای فقهای شیعه اذان دارای هیجده جزء است که این شهادت جزء آن نیست.
4 – حدیثی هم که گفتید هیچ گونه دلالت یا اشاره ای به شهادت به امام زمان در اذان و اقامه ندارد، بلکه بر ثبات قدم و استواری انسان مؤمن بر ولایت ائمه دلالت دارد.
نخست توضیح چند نکته به نظر لازم می رسد که با بیان آن به پاسخ پرسشتان نیز دست خواهیم یافت.
1 – اذان و اقامه جزء اعمال عبادی هستند و اعمال عبادی توقیفی می باشند؛ یعنی جز خدا و رسولش کسی حق تشریع و قانون گذاری آن را ندارد.
2 – تنها با دیدن روایتی در یک یا چند کتاب نمی شود بر اساس آن حکم نمود یا فتوا داد و به آن عمل نمود؛ زیرا در میان روایات برخی عام، مطلق و … هستند و برخی خاص، مقید و … .
برخی با برخی دیگر در تعارض هستند و برخی دیگر نیز در مقام تقیّه صادر شدند و …، از این رو در این گونه موارد باید به متخصّصین امور مراجعه نمود که سالیان متمادی با آشنایی به علوم مورد نیاز و ممارست در آن به مقام اجتهاد نائل شدند. گفتنی است که مراجع تقلید چنین روایاتی را با دقّت دیده و بررسی نمودند، امّا احدی بر اساس آن فتوا نداده اند.
3 – روشن است که اگر مجتهد نباشیم بر اساس عقل و نقل باید مقلّد باشیم[1] . فتاوای مراجع تقلید برای مقلدان اینگونه است: اذان دارای هیجده جزء است که شهادت یاد شده جزء آن نیست.
4 – اما مطلبی را که از روایات نقل نموده اید در مورد شهادت به امام زمان این مطلب ظاهراً از این حدیث استفاده شده که می فرماید: مَنْ کَانَ مُقِیماً عَلَى الْإِقْرَارِ بِالْأَئِمَّةِ (ع) کُلِّهِمْ وَ بِإِمَامِ زَمَانِهِ وَ وَلَایَتِهِ. [2] این حدیث هیچ گونه دلالت یا اشاره ای به شهادت به امام زمان در اذان ندارد، بلکه بر ثبات قدم و استواری انسان مؤمن بر ولایت ائمه دلالت دارد.
منبع: اسلام کوئست
[1] در این رابطه به نمایه “دلایل ضرورت تقلید از مراجع شماره 1078” و نمایه “حکمت تقلید از مراجع و عدم بیان مستندات شماره 2991” مراجعه نمایید.
[2] علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج 80 ص 47، حدیث 25، مؤسسة الوفاء بیروت – لبنان، 1404 هجرى قمرى.