شیخ مفید از امام زین العابدین (ع) روایت می‌کند:
دشمنان آمدند و اطراف خیمه‌گاه امام به جولان پرداختند. خندق پر از آتش مشتعل را دیدند. شمر با صدای بلند فریاد زد: ای حسین! قبل از قیامت دچار آتش شده‌ای. امام پرسید: او کیست؟ گویا شمر بن ذی الجوشن است. گفتند: آری. امام فرمود: ای پسر بزچران! تو بر آتش شایسته‌تری. مسلم بن عوسجه خواست با تیر او را هدف قرار دهد، امام حسین (ع) نگذاشت. مسلم گفت: بگذار او را با تیر بزنم، او فاسقی از دشمنان خدا و از گردن‌کشان بزرگ است و خدا این‌گونه فرصت پیش آورده است. امام فرمود: تیر نینداز؛ دوست ندارم که آغازگر جنگ باشم.
قال المفید:
قال [الإمام زین العابدین (ع)]: وَ أَقْبَلَ الْقَوْمُ يَجُولُونَ حَوْلَ بَيْتِ الْحُسَيْنِ (ع)، فَيَرَوْنَ الْخَنْدَقَ فِي ظُهُورِهِم َ و النَّارُ تَضْطَرِمُ فِي الْحَطَبِ وَ الْقَصَبِ الَّذِي كَانَ أُلْقِيَ فِيهِ فَنَادَى شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ بِأَعْلَى صَوْتِهِ: يَا حُسَيْنُ! أَ تَعَجَّلْتَ النَّارِ قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ؟ فَقَالَ الْحُسَيْنُ (ع): مَنْ هَذَا؟ كَأَنَّهُ شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ، فَقَالُوا له: نَعَمْ، فَقَالَ لَهُ: يَا ابْنَ رَاعِيَةِ الْمِعْزَى أَنْتَ أَوْلى بِها صِلِيًّا، وَ رَامَ مُسْلِمُ بْنُ عَوْسَجَةَ أَنْ يَرْمِيَهُ بِسَهْمٍ فَمَنَعَهُ الْحُسَيْنُ (ع) مِنْ ذَلِكَ، فَقَالَ لَهُ: دَعْنِي حَتَّى أَرْمِيَهُ فَإِنَّ الْفَاسِقَ مِنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ وَ عُظَمَاءِ الْجَبَّارِينَ وَ قَدْ أَمْكَنَ اللَّهُ مِنْهُ، فَقَالَ لَهُ الْحُسَيْنُ (ع) لَا تَرْمِهِ فَإِنِّي أَكْرَهُ أَنْ أَبْدَأَهُمْ.[1]
[1]– الارشاد: 233، انساب الاشراف 3: 187، تاریخ الطبری 3: 318، الکامل فی التّاریخ 2: 561 مختصراً، البحار 45: 5، العوالم 17، 248.