قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع): خَیْرُ مَنْ صَحِبْتَ مَنْ وَلَّهَکَ بِالْأُخْرَى وَ زَهَّدَکَ فِی الدُّنْیَا وَ أَعَانَکَ عَلَى طَاعَهِ الْمَوْلَى.
ترجمه: «بهترین کسی که با او مصاحبت و رفاقت می‌کنی، آن کسی است که تو را مشتاق آخرت و متنفّر از دنیا گرداند.»
شرح: یعنی رفیق حقیقی و هم‌صحبت گرامی، آن است که به روح انسان که از عالم بقا است مساعدت کند و به علم و معرفت انسان بیفزاید و گرد و زنگار دنیا را -که منشاء هر خطا و شقاوت است و بالطّبع همه‌ی مردم عاید مشتاق آنند- از دل پاک کند و اشتیاق عشق عالم آخرت را -که اغعلب مردم از آن تا دم مرگ غافلند- در آینه‌‌ی دل منعکس گرداند؛ چنان کس به حقیقت رفیق انسان است. این‌گونه رفیق است که فرمودند: الرَّفِیقَ ثُمَّ الطَّرِیقَ حافظ فرماید:
دریغ و درد که تا این زمان ندانستم که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۲۳
پاسخ دهید