توضیح دعای چهل و دوم صحیفه سجادیه

علم و دانايى ـ با وجود اختلاف دانشمندان بشرى در تعريف آن ـ از روشنترين مفاهيم نزد بشر است، كه حقيقت نورى آن، درجات و مراتب دارد. «قرآن» به عنوان برترين كلام خدا، براساس محتواى علم خود، از علمِ بی پايانِ الهى نشأت گرفته وآخرين پيامبر خدا، حضرت محمد6 بر مبناى همين علم، آواى هماورد جويى (تحدّى) سر مي‌دهد، گرچه ظاهر الفاظ آن نيز زيبا و جذّاب است. قرآن، براى تداوم هدايت خود، عالِمان به علم كتاب (اميرالمؤمنين على بن ابى طالب و امامان معصوم (ع)) را به مردم می شناساند. نگارنده، اين مطالب را حول محور دعاى چهل و دوم صحيفه سجاديه (دعاى امام سجاد (ع) در هنگام ختم قرآن) به تفصيل بيان می كند.