برچسب: ولایت

آیا واقعاً آیه تطهیر در جهت تعلیل احکام نساء پیغمبر است و به آل عبا ربطی ندارد؟!

وقتی علمای اهل سنت در میان آیاتی که مربوط به همسران پیامبر است، به آیه تطهیر می رسند، می گویند این آیه مربوط به همسران پیامبر نیز می شود و مظمون آن با بیان احکامی که در صدر آیه آمده، مرتبط است. بدینگونه که خداوند می خواهد بگوید ای همسران پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، چنین کارهایی را نباید انجام بدهید چراکه خداوند رجس و ناپاکی را از شما اهلبیت دور کرده است! همچنین اراده در این آیه به معنای اراده تشریعی است، نه تکوینی بنابرین این آیه به هیچ وجه به مدعای شیعه بازنمی گردد و عصمت اهلبیت از آن استخراج نمی گردد. در این وجیزه قصد داریم تا به این شبهه پاسخ کافی و شافی بدهیم.

استدلال شيعه بر امامت به آيه شريفه «اِنَما ولُيِكُمُ الله» چگونه است؟

یکی از سؤالاتی که همواره از شیعه پرسیده می شده، این بوده است که شیعه چه طور به آیه ولایت استدلال می کند؟ این سؤال در جایی نمود پیدا می کند که به معنای آیه توجه می کنیم؛ چراکه معنای آیه می گوید ولی شما کسی است که در حال رکوع نماز به زکات بدهد! در این مختصر سعی شده است تا خلاصه ای از استدلال شیعه به این آیه را بررسی نماییم.

آیا معنای واژه «ولی» در آیه ولایت، صرف دوستی است؟!

برخی می گویند: با توجه به آيات پيشين آیه ولایت، واژه «ولی»، در مورد آن است که مسلمانان نبايد نصارا و يهود را اوليا خود بگيرند. بنابرین معني «ولي» در آيه ولايت، همان نصرت و دوستي است؛ نه سرپرستی و زعامت امور مسلمین! این شبهه ای است که در دلالت آیه ولایت وارد شده که مخالفین شیعه، به وسیله اش، ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام تنزیل می دهند. در این وجیزه سعی داریم که به این مسأله پاسخ بدهیم.

آیا مسلمانان صدر اسلام، واقعه غدیر را فراموش کردند؟

ممکن است برایتان این سؤال پدید آید که چه طور می شود مسلمانانی که در ثبت و ضبط قرآن، تلاش بسیار نموده و در ثبت احادیث و فرموده های رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، اینقدر دقت به خرج داده اند، حدیث غدیر را به کلی از یاید برده و در وقت نیاز، به کمک علی بن ابی طالب علیه‌السلام، نشتافتند؛ آیا این مردم همان مجاهدین و پا به رکابان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نبودند؟ پس چرا دست به کار نشدند؟ ما در این نگاره سعی داریم، بیان نماییم که مسأله اصلی به هیچ وجه فراموشی نبوده است. برای رهیافت به این پاسخ، متن زیر را مشاهده نمایید.

آیا حدیث غدیر، سند محکمی دارد؟

گاهی تعصب و عناد، انسان را به انکار چیزهایی می کشاند که روشن تر از خورشیدند. وقتی مطلبی برای شخص یا گروهی سنگین باشد، آنها را وادار می سازد که دست تکذیب آن مطلب بزنند. از جمله مطالبی که روشنی که برای جمع کثیری، قابل تحمل نیست، ولایت امیرمؤمنان علیه‌السلام و حدیث غدیر است. چنانچه ابن تیمیه در منهاج السنه از قول ابن حزم آورده است: «و قال ابن حزم: حدیث غدیر لا یصح من طریق الثقات». آنها دست به انکار تواتری زده اند که در اسلام نظیری ندارد. حال در این وجیزه سعی داریم تا قدری از این عظمت درک ناشدنی را بیان کنیم.

آيا حضرت على علیه‌السلام در اثبات امامت خويش به حديث غدير تمسك نموده است؟

وقتي انسان در معرض شبهات غدیر می افتد، ممکن است به ذهنش این خطور کند که اگر این حدیث به امامت حضرت امیر علیه الصلاة و السلام اشاره دارد، آیا خود ایشان نیز برای خلافت و امامت خویش، به این واقعه اشاره نموده اند؟ پاسخ سؤال، گره مهمی از ذهن منکرین دلالت حدیث غدیر، باز می کند که در این وجیزه به وسعمان بدان پرداخته ایم.

مدح حضرت علی علیه السلام؛ آتش اصفهانی(3)

عاشق اصفهانی از نام آوران عرصه ي شعر و ادب در قرن دوازدهم هجري و از سخن شناسان دوره ي افشاريه و زنديه است.
نامش آقا محمّد و از اهالي شهر اصفهان است. نوشته اند كه در اوايل سلطنت شاه سلطان حسين صفوي به سال 1111 هـ.ق ديده به جهان گشود. شاعري را شغل خود قرار نداده و از اين راه به گذران زندگي نپرداخته است. حرفه ي او خيّاطي بوده و به اين طريق امرار معاش كرده است. بيشتر ايّام را در قناعت و گوشه نشيني گذرانده است. از صاحبان سيم و زر چيزي نطلبيده و جز اندك مواردي در مدح كسي داد سخن نداده است كه اين نكته از محاسن اخلاقي اوست.
«عاشق» با شعراي هم عصر خود، آذر، هاتف، مشتاق، طبيب، درويش عبدالمجيد طالقاني، صهبا و صباحي معاشرت داشته است.
سرانجام «عاشق»، پس از هفتاد سال (يا 74 سال) زندگي، در سال 1181 ق از ديار فاني راهي دار باقي شد. تاريخ فوت او را گويا مجمع الفصحا اشتباه ثبت كرده است. ظاهراً در همان موطن خود يعني اصفهان به خاك تيره چهره گذاشت.
چندین قصیده‌ی ولایی دارد که قصیده‌ي ذيل با 57 بيت در مدح حضرت عليّ ‌بن ‌ابي‌طالب يكي از آن‌هاست و در ديوان عاشق اصفهاني، ص 6 ـ 404 دیده می‌شود.
نکته: شاعران متعدّدی با این قافیه و ردیف و در همین وزن عروضی برای اهل بیت علیهم‌السّلام خاصّه حضرت امیر عليه‌السّلام شعر سروده‌اند:

مدح حضرت علی علیه السلام؛ آتش اصفهانی(2)

آتش اصفهانی از شاعران قرن 13 و 14هـ ق است.
نامش میرزا حسن و به نقلي محمّدحسن است. شاعري را با تخلّص «بي‌نوا» شروع كرد و در سال‌هاي 1320 تا 1330 به «آتش» تغییر داد. سرانجام در 21 ماه رجب 1349ق برابر با 1309ش لب از نوا بست و در گوشه‌ای از تخت فولاد آشیان گزید. سراغ قبر او را در تكيه‌ي فاضل سراب يا همان تكيه‌ي «ملّا‌مهدي جويباره‌اي» بايد گرفت.
دیوانش دوبار در سال های 1321 و 1338 به تصحیح استاد جلال‌الدّين همايي چاپ شد ولي در گذر زمان، كمياب شد و قيمت بالا پيدا كرد تا اين كه در سال 1391 با تصحيح جواد هاشمي «تربت» منتشر شد. این اثر در سال 1395 نیز توسّط انتشارات محمل تجدید چاپ شده است. در اين تصحيح، مقدّمه‌ی استاد همايي عيناً مشهود است. سجّاد رسولی نیز بعد از تصحیح فوق، با تصحيح دیگری، این دیوان را توسّط انتشارات اقبال منتشر ساخت.
قصيده‌ي ذيل كه از اشعار علوي اوست و كمتر ديده شده تقديم مي‌شود؛ اگر همه‌ي شعر را نمي‌خوانيد، این یک بيت لطیف را بخوانید:
هر كه از كوي تو پا بنْهاد، شد خونش مباح
هم‌چو آهويي كه از طوف حرم آيد برون

یا این بیت که مضمونش با مضمون روایات و احادیث هم‌خوانی دارد:
حضرت صدّيقه را همسر نباشد جز تو كس
تا ابد گر مصطفي را ابن عم آيد برون

و اينك قصيده: