فلسفه غرايز

اگر هدف اصلى آفرينش انسان رسيدن به قرب الهى است، چرا غرايزى در او نهاده شده كه او را به سوى لذت هاى مادى و ظواهر فريبنده دنيوى مى كشانند و بيشتر مردم در برابر آنها آسيب پذيرند؟ آيا اين نقض غرض و خلاف حكمت نيست؟