معنا شناسی ناصبی گری با تأکيد بر متون اماميه تا قرن هفتم
پدیدۀ نصب یا ناصبی گری، از مفاهیمی است که در تاریخ مسلمانان شکل گرفته است. معنای لغوی نصب، برپا کردن بوده و سپس به معنی دشمنی و جنگ درآمده و در این معنی اخیر کاربرد وسیعی پیدا کرده است. این واژه ابتدا در متون شیعی کاربرد اصطلاحی یافته و مراد از آن، دشمنی با علی علیه السلام و اهل بیت پیامبر صلی الله علیه وآله است. در این تحقیق، ضمن بررسی معانی لغوی و اصطلاحی نصب، با تبیین مفهوم این واژه در متون فقهی و اشاره به برخی از احکام ناصبی، سعی شده تصویر صحیحی از مفهوم نصب و ناصبی گری ارائه شود. مفهوم و مصداق نصب در دیدگاه شیعی، به دقت در متون فقهی ارائه شده که به معنای خاص آن، یعنی اظهار دشمنی و جنگ با امام معصوم محدود شده و از کاربرد آن عام نصب که مطلق غیر شیعه را در برمی گیرد، پرهیز شده است.
عزل و نصب‌ها
آیا عزل و نصب های امام علی(علیه السلام) خود منافی با عصمت ایشان نیست؟ مثلاً حضرت علی(علیه السلام) ابوموسی اشعری یا کمیل بن زیاد یا مصقلة بن هبیرة را پس از نصب به خاطر ناشایستگی های آنها عزل نمودند؟
نصب يا انتخاب
حكومت دينى به نصب شارع است و يا انتخاب مردم؟ در صورت انتصابى بودن، آيا مى توان گفت مردم در نفى يا اثبات حكومت دينى نقشى ندارند؟