آیا همراهی ابوسفیان با علی علیه‌السلام و اعلام آمادگی انصار برای بیعت با ایشان و نیز عدم توانایی منافقین، می تواند دلیل خوبی بر استبعاد تعیین خلافت از سوی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله باشد؟

در آيه 67 سوره مائده، خداوند متعال پیامبر را از خدعه مردم مصون می دارد. حال سؤال اینجاست که منظور خداوند از مردم چه کساني بوده است که پيامبر صلي‌الله‌عليه‌وآله نبايد از آنها مي ترسيد؟
در این زمینه، برخی از مخالفین شیعه بیان می کنند: «اگر سبب نزول این آیه را غدیر بدانیم، باید دانست که بني هاشم و حتي ابوسفيان، پس از رحلت پيامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله، حضرت علي را مد نظر داشته اند، انصار هم که در ابتدا سعد بن عباده را مطرح و حتي بعد از حضور مهاجرين به علي عليه‌السلام نيز اشاره داشته اند. بقيه قبايل هم که از غدير خم، به سوی کاشانه خویش رفته و پراکنده شدند. منافقين نیز قدرت، کثرت و حضور چندانی نداشته اند. آنها نهایت کاری که در تبوک کردند، تمسخر و حرف های بیهوده نسبت به حضرت علی علیه‌السلام بود. بنابرين با این پیش فرض، نهايتاً به همان دو نفری برخواهیم خورد که شیعه آنها را علم می کند؛ یعنی عمر و ابوبکر، که این دو نفر هم چه طور بدون پشتوانه توانستند دست به چنین اقدامی بزنند»؟!! به حول و قوه الهي سعي داریم که در این وجیزه به این شبهات، پاسخ درخوری بدهیم.