چرا در هنگام هتک حرمت قبور مطهر اهل بیت، شاهد واکنش قهری خداوند نیستیم؟
گروهی از مردم دغدغه مند می گویند: هتك حرمت به عتبات عاليات سبب ضعف ايمان در بسياري از مردم گشته است؛ زيرا اين سوال مطرح مي شود كه اگر اين امامان از جانب خداوند متعال معصوم هستند، چرا معجزه یا انتقام آشكاري را نسبت به اين هتك حرمت ها نشان نمي دهند؟ ما در این مختصر سعی نموده ایم که گرد شبهه در این زمینه را از پرده افکار بیرون افکنیم؛ والله المستعان.
اقدامات عمرانی شاهان صفوی در عتبات عالیات
اماکن مقدس شیعیان در عراق عرب، همواره در طول تاریخ، مورد علاقه و توجه مسلمانان، به ویژه شیعیان بوده است؛ به این سبب، اکثر دولت مردان و سران حکومتی با توجه خاصشان به این اماکن، آبادانی و تکریم جایگاه و قبور ائمه(ع) را در برنامه سیاسی و مذهبی خویش قرار میدادند.
پس از تشکیل دولت صفوی و رسمیت یافتن مذهب تشیع از سوی آنان، همچنین به جهت اهداف مذهبی، فرهنگی و سیاسی صفویان در ایران و عراق عرب؛ عتبات عالیات رشد و توسعه چشمگیری یافت و اقدامات عمرانی در شهرهای مقدس سامراء، کاظمین، کربلا و نجف به اوج خود رسید.
این مقاله، به اقدامات عمرانی و ساختن بناها از سوی دولت صفوی در عتبات میپردازد.
سفرهاى زیارتى پادشاهان صفوى
با رسمیت یافتن مذهب شیعه در دورهى صفوى (907 – 1135 ق) توجه و اهتمام شاهان صفوى به زیارت مقابر و ائمه(ع)، امامزادگان، و برخى از بزرگان تصوف (هم چون: شیخ صفى، شیخ زاهد و شیخ شهابالدین اهرى) افزایش یافت. در این نوشتار، بر اساس آگاهىهاى موجود، به سفرهاى زیارتى در طول دورهى صفوى، چگونگى انجام سفر و اعمالى که به جا مىآوردند و اهداف سیاسى و اقتصادى احتمالى که در نظر داشتند اشاره شده است.
نکتهى دیگرى که در این نوشتار مورد بررسى، قرار گرفته است روند انجام سفرهاى زیارتى است که از آغاز حکومت صفوى تا دورهى عباس اول، روز به روز، افزایش و پس از آن کاهش یافت.
منصب چراغچى باشى در عتبات عالیات
پادشاهان مختلف ایران پس از اسلام، با توجه به ارادت و علاقهى شدید مردم ایران به امامان شیعه و حرمهاى شریف ایشان در عتبات عالیات و بنا به برخى اعتقادات و ملاحظات عقیدتى و سیاسى، توجه ویژهاى به آبادى، توسعه و تکریم این اماکن و شهرهاى مقدس مبذول داشتند، از جمله اقدامات آنها اهداى چهلچراغها، قندیلها و شمعدانهاى گرانبها بود. براى روشن نگاهداشتن و حفاظت یک یا چند چهلچراغ و شمعدان، یک متولى از طرف دولت ایران تعیین مىشد که به وى چراغچى مىگفتند.
در این مقاله پس از مقدمهاى کوتاه، با استفاده از کتابهاى مربوط و اسناد وزارت خارجه، اقدامات پادشاهان ایران نسبت به عتبات عالیات، منصب چراغچىباشى و وظایف و مسائل مرتبط بدان مورد بررسى قرار مىگیرد.