آيات العقائد

در مقدّمه، بر اين نكات تأكيد مى‌شود: «در معارف قرآنى به ويژه در آيات اعتقادى توحيد و معاد، بايد روش تعقّل در تعاليم وحى را در درجه نخست اهمّيّت قرار داد… عقل درمى‌يابد كه وحى، منبعى استوار و مطمئن براى دريافت حقايق است… و از سويى درمى‌يابد كه خطا و محدوديت در وحى راه ندارد… البتّه آيات و احاديثى مورد استفاده قرار مى‌گيرد كه از متشابهات نباشد و از روشنى دلالت برخوردار باشد، چنان كه در احاديث، افزون بر روشنى دلالت، قوّت سند و صحت انتساب آن به معصومين : نيز بايد احراز گردد.» (آيات العقائد، ص 14ـ15)