نسبت تاریخ شناسی و علم کلام در حوزه امامشناسی: مورد امام رضا علیه السلام

در باور شیعیان، امامان از شان قدسی و آسمانی برخوردارند. شانی که ایشان را بهرهمند از برخی ویژگیهای فراطبیعی مينماید. برخورداری از علم غیب، عصمت و کرامات، برخی از این تواناییهای فراطبیعی است که در اعتقاد شیعیان نسبت به امامان (ع) همواره مورد تاکید است. این ویژگیها موجب شده است که برخی از افعال امامان در قالب پدیدهها و رویدادهای طبیعی و قاعدهمند قرار نگیرد. همانند آگاهی از آینده، مصونیت از گناه و یا کراماتی که به ایشان نسبت داده ميشود.
تاریخ شناسی دانشی است که مهمترين ویژگی آن، طبیعی و قاعدهمند دیدن پدیدهها و رویدادهای انسانی است. در این دانش ـ با تکیه بر ابزار و امکاناتی که برای تاریخ شناسان به اعتبار این دانش فراهم است ـ سوژهها بالضروره طبیعی و قاعدهمند دیده ميشوند، از آن رو که امکان ارائه توصیف و تحلیلهای تاریخی (= طبیعی و قاعدهمند) از آنان فراهم شود.
براساس آنچه گفته آمد، مساله این مقاله این است که: چگونه ميشود از تاریخ امامان (ع)، که علاوه بر مقام اثباتی مشترک با دیگر انسانها، از مقام ثبوتی نیز برخوردارند، یک بررسی تاریخی به معنای طبیعی و قاعدهمند دیدن افعال آنان، ارائه کرد؟ آیا ارائه بررسی تاریخی از فعل امامان مستلزم نفی شان فراتاریخی (= ثبوتی) ایشان است؟ و یا اینکه ميشود شان ثبوتی و اثباتی این انسانهای قدسی را در درون پژوهشی تاریخی جمع کرد؟ مصادیق مورد استناد در این نوشتار مربوط به زیست نامه امام رضا (ع) است.