برچسب: آیه ابتلای حضرت ابراهیم

مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم (علیه السّلام)

امامت مقامى الاهى است كه به برخى از پيامبران و بندگان برگزيده، عطا می شود. تفسيرها و برداشتهاى متعدّدى از امامت ارائه شده و بر همين اساس، مبانى متفاوتى در فهم مقام امامت به وجود آمده است. امام به معنى كسى است كه از او تبعيّت می شود.
بر اساس آيه 124 سوره بقره و با استناد به آيات و روايات، مقام امامت، عهدى الاهى است كه به جعل خدا صورت مىگيرد و از مقام نبوّت و رسالت افضل است. مقام امامت پس از ابتلائات الاهى، به حضرت ابراهيم(ع) عطا شده است. برخى از مفسّران اهل سنّت، امامتِ مطرح شده در آيه را به نبوّت و رسالت تفسير كرده اند. ديدگاه هاى مفسّران اهل سنّت از جمله فخر رازى، ذيل آيه مطرح و نقد و بررسى و سپس آراء مفسّران شيعه بيان شده است. بعضى از مفسّران نيز در تبيين آيه، مقام امامت تكوينى را مطرح كرده اند كه تا حدودى متأثّر از مبانى عرفانى و فلسفى است.