بی شک، آنچه از قرآن بر می آِید این است که هدايت كار خداست. چنانچه در آیه 56 سوره مبارکه قصص، خطاب به پیامبر صلی الله علیه وآله بیان شده است: قطعاً تو نميتواني هر كه را دوست داشتي هدايت کنی. بلکه خدا هر كه را بخواهد هدايت ميكند.
بنابرین درست است که متن آیه شریفه، هادی را منحصر در خداوند متعال در نظر گرفته است؛ اما در عين حال به انبياء و ائمه نیز نسبت داده ميشود[1].
توضيح: اگر درباره شخصي بگوييم رسول اكرم صلي الله عليه وآله يا امام صادق عليه السلام او را هدايت كردهاند؛ معنايش اين نيست كه خدا او را هدايت نكرده است. بلکه، معنايش اين است كه خدا به واسطه رسول اكرم صلي الله عليه وآله و ائمه اطهارعليهم السلام به اجازه و خواست خويش او را هدايت كرده است.
همچنان در آیه مبارکه 24 سوره توبه خداوند متعال بیان می‌کند: ما از آنان، پيشواياني قرار داديم كه وقتی صبر کردند، به امر ما [ديگران را ] هدايت ميكنند[2].
بنابرین در هر صورت، تمام هدايتها و راهنمائيها به خدا منتهي ميگردد. چنانچه، هر روز چند بار در نماز خويش، آن را از خداي خواهيم: «اهدناالصراط المستقيم»؛ ولی در عين حال براي دستيابي به آن، به رسول اكرم و ائمه اطهارعليهم السلام هم متوسّل ميشويم.
– [1] « انك لاتهدي من احببت ولكن اللَّه يهدي من شاءً »: سوره قصص، آيه 56
–[2] « وجعلنا منهم ائمّة يهدون بامرنا لمّا صبروا؛ » سوره سجده، آيه 24