وقتى به تراجم علماى سلف مراجعه كنيم، مى بينيم كه افراد بسيارى درميان آن ها بوده اند كه صاحب كرامات و معنويّات بوده اند. هم در علميّات صاحب كرامت بوده اند و هم در عمليّات و عبوديّت. و جمع بين اين دو نيز كرامت است!
شخصى پسر نابينايش را نزد مرحوم شيخ جعفر شوشترى عالم بزرگ، جعفر شرف الدين بن محمّد باقر (حدودا 1250ـ 1335)، صاحب تأليفات متعدّد از جمله كتاب «الخصائص الحسينية». برده بود كه به جهت استشفاى او سوره ى حمد بخواند. ايشان فرموده بود:« ما جوان ها هنوز حال و نَفَس پيرها را نداريم، به نزد پدرم برويد. »
وى نزد پدر ايشان(از پاورقى گذشته معلوم شد كه نام پدر ايشان، محمّد باقر بوده است.) رفته بود، و ايشان هم دست روى چشم بچه گذاشته و مشغول خواندن سوره ى حمد شده بود، مقدارى كه خوانده بود بچه گفته بود: بابا! از ميان انگشتان آقا مى بينم. و وقتى كه حمد تمام شده بود، همه جا و همه چيز را كاملاً ديده بود!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد