انسان چه قدر به مرگ نزديك است و در عين حال چه قدر آن را دور مى پندارد و از آن غافل است! آقاى حايرى( مرحوم حاج شيخ مرتضى حايرى، فرزند حاج شيخ عبدالكريم حايرى مؤسّس حوزه ى علميّه ى قم.) مى فرمود: « در خواب ديدم كه عزراييل به من فرمود: شما بايد استراحت كنيد. »
با اين كه مى دانيم خواهيم مرد؛ بلكه تنها وقت مرگ معلوم و يا مظنون ما نيست، زيرا هر شب در عوالمى از برزخ مى رويم كه هيچ اختيارش دست ما نيست، چنان كه قرآن شريف مى فرمايد:
«قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ»( سوره ى زمر، آيه ى 42. )
مرگ را به صورت حتمى بر آن نوشته است.
هم چنين مى فرمايد:
«فَيُمْسِكُ الَّتِى قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الاْءُخْرَىآ» سوره ى زمر، آيه ى 42.
آن گاه نَفْسِ كسى را كه خداوند مرگ او را حتمى نموده نگاه مى دارد و ديگرى را رها مى كند.
و در سجده ى نخست بعد از بيدار شدن از خواب براى انجام نماز شب مستحبّ وارد شده است كه گفته شود:
« أَلْحَمْدُ للّه الَّذى أَحْيانى بَعْدَ ما أَماتَنى. » اصول كافى، ج 2، ص 539؛ من لايحضره الفقيه، ج 1، ص 480.
سپاس خدايى را كه مرا بعد از مرگ، زنده گردانيد.
با اين همه، اين گونه از مرگ غافل هستيم! بله، اشخاصى بودند كه هميشه مهيّا و منتظر و به ياد مرگ بودند.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد