منظور از اسما در آيه ى «وَ عَلَّمَ ءَادَمَ الاْءَسْمَآءَ كُلَّهَا» سوره ى بقره، آيه ى 31. (و تمامى اسما را به حضرت آدم ـ عليه السّلام ـ آموخت.) علم به حقايق است كه موجب امتياز انسان از حيوانات بلكه فرشتگان مى گردد. بنابر اين، مقصود از « اسما » حقايق اسما است نه تنها اسم بدون مسمّى، كه به جهت وحدت اسم و مسمّى، اسم بر مسمّى اطلاق شده است؛ و «بأَسْمَآءِ هؤلاء» سوره ى بقره، آيه ى 31. (به اسامى اينان.) در ذيل آيه يعنى « بِهؤُلآءِ الْمُسَمَّياتِ »؛ (به اين مسمّىها)؛ زيرا علم به اثر تفصيلاً، علم به مؤثّر است اجمالاً. و حقيقتِ مطلب، همان خداشناسى است.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد