خداوند، در قرآن و غير آن( سنّت.) به حدّى بهشت و بهشتيان را در توصيف بالا برده كه اگر كسى از شوق شنيدن آن، وفات كند، استبعاد ندارد! آيات جهنّم نيز اين گونه است، قرآن مى فرمايد:«وَ لَهُم مَّقَـمِعُ مِنْ حَدِيدٍ» سوره ى حج، آيه ى 21. گرزهاى آهنين براى [زدن] آنان فراهم است.كه اگر انسان معاصى خود را در نظر بگيرد و بميرد، مستبعد نيست!
البته ما با منكرين كار نداريم، ولى برخى از مقرّبين از شوق لقاى بهشت مرده اند؛ زيرا شنيدن آيات رحمت و نعمت و يا عذاب و نقمت، در انسان موحّد تكوينا اثر مى گذارد، و او از مُشَوِّقات يا مُخَوِّفات جان مى سپارد، با اين همه اين آيات در ما هيچ اثر نمى كند!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد