«وضو» در لغت به معناى نظافت و پاكيزه كردن است[1] و در اصطلاح فقه عبارت است از: شستن مخصوص؛ كه مى توان آن را به دو صورت انجام داد: ترتيبى و ارتماسى.
وضوى ترتيبى بدين صورت است كه به قصد قربت و اطاعت از فرمان خدا، ابتدا صورت و سپس دست راست و بعد دست چپ رابشويد. آن گاه با رطوبتى كه از شستن دست بر كف آن باقى مانده، سر را مسح كرده و سپس پاى راست و در پايان پاى چپ را مسح نمايد.
وضوى ارتماسى عبارت است از فرو بردن صورت و دست ها در آب، به قصد وضو با مراعات شستن از بالا به پايين. گاهى ممكن است بين اين دو شيوه تلفيق شود؛ به اين معنا كه صورت را ارتماسى و دست ها را ترتيبى بشويد. اين شكل از وضو نيز صحيح است.[2]
پی نوشت ها
[1] – لسان العرب، واژه وضأ.
[2] – توضيح المسائل مراجع، م 260ـ236.