حزن سالک باید دائمی باشد! حزن در دل، بِشر ]خوشروئی[ در روی. حزن در باطن و بِشر در ظاهر باید داشته باشد.
و در روایت است که این حُزن ]غم نرسیدن به مقصود[ رشتهای است مابین بنده و خداوند؛ مادامی که هست، علقهی بنده از حضرت او منقطع نمیشود.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص 67