از كرامات مرحوم حاج عبدالكريم حايرى، اين است كه زمانى رودخانه ى قم در اثر سيل طغيان كرده و آب تا لبه ى پل على خانى رسيده بود، به گونه اى كه عدّه اى از روى پل با آب رودخانه وضو مى ساختند، و لذا براى جلوگيرى از نفوذ آب تمام فرش هاى مسجد امام را جمع نمودند. مرحوم حاج شيخ روى پل رفت و مقدارى تربت( تربت مزار سيّد الشّهدا ـ عليه السلام ـ ) در دست گرفت و چيزى بر آن خواند و در آب انداخت، از همان وقت به تدريج آب پايين آمد و بعد از چند ساعت، چند متر آب پايين رفت.
ما نه ايمان اهل ايمان را داريم و نه يقين اهل يقين را. گويا در مشكلات آمريكا و شوروى ما را نجات خواهند داد كه به آن ها پناه مى بريم و اعتماد مى كنيم، آن ها سگ و گرگى هستند كه از ترس يكديگر خواب آسوده ندارند. بزرگان ما مقامات عاليه ى علمى را دارا بودند و در مقام عمل نيز چه عبادت هايى، چه نمازهايى داشتند. با خود مى گويم: با اين كه آن ها را ديدى، باز چرا اين جورى؟! آن ها آن گونه خوب، و تو اين گونه خراب؟!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد