در روایات، تأکید فراوانی بر طاهر بودن شده است؛ مانند آنچه روایت شد: «هر کس حدثی از او سر زد و وضوء نگرفت، به من جفا کرده است. و آن که وضو گرفت و دو رکعت نماز نگزارد، به من جفا کرده است. و آن که دو رکعت نماز گزارد، و به دنبالش دعا نکرد، به من جفا کرده است. و آن که وضو گرفت، و نماز گزارد، و به دنبالش دعا کرد، و من دعایش را استجابت نکردم، من به او جفا کرده‌ام، و من پروردگار جفاکاری نیستم.»
و یکی از استادان من[1] (که خداوند روحش را پاک کند، وبهترین پاداش‌های معلّمان و مربّیان را به او بدهد) در عمل به این روایت سفارش می‌کرد و می‌فرمود:
پس از این دو رکعت، سجده کنید و از خدا بخواهید که معرفت و محبّتش را به شما مرحمت کند.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص 126
[1]– عالم ربانی و عارف کامل: آیت الله العظمی مولی حسینقلی همدانی (قدس)