دوای ما

غیر از آن‌که باید عبد و خاکسار خداوند باشیم، چه چیز دیگری هست که باید مالک آن شویم؟

در ضمیر ما نمی‌گنجد به غیر از دوست کس هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس

…خداوند التماس بنده‌اش را دوست دارد. اگر هم بخواهد به کسی لطفی کند، حالی در وجود او می‌نشاند که دائماً التماسش کند و از عمق وجود، او را طلب کند.

دوای ما گدایی است. مخُّ العبادة گدایی است؛ مَن جَدَّ وَجَدَ [«هر که کوشش کرد، یافت»] برو اگر استعدادش را نداری، از خودش استمداد کن.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص 163