خداوند متعال مى فرمايد:
«وَ لَوْ أَنَّ قُرْءَانًا سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الاْءَرْضُ أَوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتَى» سوره ى رعد، آيه ى 31.
و اگر قرآنى بود كه كوه ها با آن به گردش مى آمد، يا زمين پيموده مى شد (=طىّ الارض)، يا مردگان به سخن مى آمدند.
آيا جواب «لَوْ» غير از اين است كه « لَكانَ هذَا الْقُرْآنَ. »؛ (قطعا خود همين قرآن بود.) و جمله ى «بَل لِّلَّهِ الاْءَمْرُ جَمِيعًا»ا فيهِ. »از كوزه همان تراود كه در او است.
اگر قرآن را به صورت واقعى اش ببينيم، آن گاه معلوم مى شود كهسوره ى رعد، آيه ى 31. (سر رشته ى همه ى كارها به دست خداست.) نيز اشاره به اين است كه اعجاز قرآن اختصاص به خوارق عادات مذكور ندارد؛ بلكه «تِبْيَـنًا لِّكُلِّ شَىْ ءٍ». سوره ى نحل، آيه ى 89؛ (بيانگر هر چيز.) است. اما به چه دليل اين خرق عادات به قرآن منسوب است؟ به دليل خود قرآن كه از قبيل خرق عادت است؛ زيرا:« كُلُّ إِناءٍ يَنْضَحُ بِم دست از ترنج مى شناسيم يا نه! آيا ما به قرآن و عترت ملتزم هستيم؟! آيا عامه به قرآن، و ما به عترت ملتزم هستيم؟!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد