پايه و اساس خانواده، احترام و محبت زن و شوهر نسبت به هم و رعايت حقوق يكديگر است. دين اسلام، در اين زمينه، بسيار سفارش و تأكيد كرده و در قرآن فلسفه و هدف از زندگى زناشويى، سكونت و آرامش خاطر، معرفى شده است:
«وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها»؛[1] «و از نشانه هاى او اين است كه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفريد تا در كنار آنان آرامش يابيد».
روشن است كه اين امر در پرتو محبت و مهربانى و رعايت حقوق خانوادگى پديد مى آيد. از اين رو در ادامه مى فرمايد:
«وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً»؛ «و در ميانتان محبت و رحمت قرار داد».
امام باقر (علیه السلام) به مردان مى فرمايد: «هر كس زن گرفت، بايد او را گرامى بدارد و به او احترام كند.»[2]
و امام كاظم (علیه السلام) خطاب به زنان مى فرمايد: «جهاد زن شوهردارى نيكو است.»[3]
پی نوشت ها
[1] – روم30، آيه 21.
[2] – «مَنْ اِتَّخَذَ اِمْرَأةً فَلْيَكْرِمْها»؛ بحارالانوار، ج 103، ص 224.
[3] – «جهاد المرأة حسن التبعل»، فروع كافى، ج 5.