نمازگزار بعد از اَدای تکبیرة الإحرام حمد از ذکر صفات الهی مانند رحمن و رحیم و مالک یوم الدّین، سلطانِ عظمت الهی بر او مستولی شده و خود را در موقف نماز در حضور الهی، ناچیز و نابود تصوّر می‌نماید؛ و در اثر غلبه‌ی این حالت، به رکوع می‌رود که خضوع و کوچکی است. و در اثر این خضوع یعنی رکوع و ذکر رکوع، سلطان کبریائی زیادتر تجلّی کند و به سجود می‌رود که خضوع کامل است.
و چون سر از سجده‌ی اوّل بردارد، بهجت و نوری در خود مشاهده کند که اقتضای سجود دوم را دارد. سجده‌ی اوّل در اثر رعب و هیمنه‌ی الهی است؛ سجده‌ی دوم در اثر جذبه و رغبت عبد است…
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص 138