تعدّد فصول اذان، ظاهراً برای این است که ذرّات هوای نفسانی دنیوی که از عالم طبع برخاسته، و داخل در وجود آدمی است، تدریجاً به واسطه‌ی فصول اذان، از هویت مکلّف خارج شود.
و هر فصلی، مقداری از هوا و توجّه به دنیا را خارج نموده تا به فصل اخیر برسد که «لا اله الّا الله» است که «اَشهد» هم که در فصل دوم اذان است، در این فصل ساقط شده، شاهد و شهادت منطمس [محو] در توحید گردید؛ فقط باقی ماند توحید صِرف که مظهر آن، «لا اله الّا الله» است.
منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص 139