در بسيارى از بلاد، اهل ايمان و شيعه( از جمله شهرهاى شيعه نشين عراق، جنوب لبنان و افغانستان و شهرهاى جنگ زده ى ايران. ) گرفتار هستند. آيا مى شود همان گونه كه به هنگام گرسنگى و تشنگى، به آب و نان احساس احتياج مى كنيم بلكه بيشتر از آن، براى رفع گرفتارى هاى اهل ايمان احساس احتياج به دعا براى آنان بكنيم؟! يعنى دعايمان به اندازه اى باشد كه رافع بلا و گرفتارى هاى آنان گردد، و همراه با عدد و شرايط مخصوص، و دعاى تائب باشد.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد