باری، این توبه را که بنده به جا بیاورد، امیدواری خیلی است که همین توبه، برایش علّت تامّه‌ی وصول به مقصود باشد. چرا که صریح آیه‌ی وافی هدایت است که: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ».
](بقره/222) «حقّا که خداوند بسیار توبه‌کنندگان را دوست می‌دارد.»[
و عرض شد که محبّت خدا به بنده را ]اهل معرفت[ می‌فرمایند که: عبارتست از کشف حجب! و مقصود اصلی هم همین است و بس.
«فیا لَها مِن دَرَجهةٍ ما اَعظَمَها و اَعلاها! و مِن مَقامٍ ما اَسناها و اَبقاها! و مِن حالٍ ما اَلذَّها و اَبهجَها!»
]«وه، که چه درجه‌ی بزرگ و بالائی است! و چه مقام درخشان و ماندگاری است! و چه حال ذلّت‌بخش و سرورآفرینی است!»[
منبع: کتاب به سوی دوست، ص 62