تجلی انتظار بر فراگرد آینده سازی، از جمله جلوه های بسیار مهم و تحلیل ناشده مهدویت است. شأن امام مهدی (عج) در هدایت گری مردم، در دوران غیبت نیز تامل برانگیز است و بر شکل گیری روندهای آینده تاثیر شگرفی دارد؛ تا حدی که می توان گفت، نام، کردار و منش ادراک شده او، همچون فانوسی در تاریکی دریا، هدایتگر کشتی های سردرگمی است که در ابهام خود در مسیر آینده، در معرض انحراف و گم گشتگی قرار دارند.
رویکرد استعاره ای به منزلت امام، به منزله فانوس هدایت و چراغ روشنی بخش مسیر مردم از حال به آینده، در امتداد تعابیری در سنت چهارده معصوم (ع)، نظیر «مصباح الهدی» و «طاووس اهل جنت» ذکر می شود. این رویکرد، در امتداد مضامین آیات شریف و ادعیه وارد شده که شناخت امام را شرط ناگزیر فلاح و رستگاری و حفظ ایمان دانسته، اطاعت آگاهانه از ایشان را لازمه اسلام و بندگی در پیشگاه پروردگار می داند؛ مورد تاکید قرار می گیرد و معرفت امام را نتیجه معرفت ثقلین و اطاعت از امر پروردگار فرض می کند.
نتیجه آن که شأن امام معصوم (ع) در ظهور و غیبت، همواره هدایتگر آحاد بندگان خداوند متعال بوده، آیت هدایت و چراغ روشنی بخش راه آنان به سوی آینده ای است که در اعماق زمان پیش رو قرار دارد.