رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) قرائت قرآن با «صوت نیکو» یا «صوت حزین» را سفارش فرمودند.[۱] پیامبر(ص) گاهى به قرائت قرآن برخى از اصحاب؛ مانند عبدالله بن مسعود و سالم غلام ابوحذیفه گوش فرا‌داده و تلاوتشان را می‌پسندید.
۱ – در روایات متعددی نقل شده است؛ وقتی رسول خدا(ص) صداى قرائت عبدالله بن مسعود را می‌شنید، می‌فرمود: «هر کس که می‌خواهد قرآن را تر و تازه و همان‌گونه که نازل شده است بخواند، آن‌را به شیوه قرائت ابن امّ عبد(عبدالله بن مسعود[۲]) قرائت کند».[۳]
۲ – رسول خدا(ص) از ابن مسعود می‌خواهد که براى او آیاتى چند از قرآن کریم را قرائت کند. ابن مسعود می‌گوید: یا رسول الله، قرآن بر شما نازل شده است؛ من آن‌را براى شما قرائت کنم؟! رسول خدا(ص) فرمود: «دوست دارم آن‌را از کسى دیگر بشنوم». ابن مسعود می‌گوید: شروع به قرائت سوره نساء نمودم تا به این آیه رسیدم: «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّهٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهِیداً»،[۴] رسول خدا(ص) فرمود: «دست نگهدار!»؛ آن‌گاه دیدم که اشک از چشمان ایشان سرازیر شده است‏.[۵]
۳ – عائشه نقل می‌کند: در زمان رسول خدا(ص) شبى بعد از نماز عشاء بیش از حدّ معمول در مسجد درنگ کرده و دیرتر به خانه رفتم. رسول خدا(ص) فرمود: «کجا بودى؟» گفتم: داشتم به قرائت قرآن یکى از اصحاب شما گوش می‌دادم که‏ هیچ‌گاه چنین صوت و قرائتى را از هیچ‌کس نشنیده بودم! رسول خدا برخاست؛ من نیز راهى شدم تا باز هم به قرائت آن صحابى گوش فرادهم. به سراغ او رفتیم. پس از آن فرمود: «این سالم غلام ابو حذیفه است؛ خداوند را سپاس‌گزارم که چنین افرادى در میان امّت من وجود دارند».[۶]
 

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ر. ک: «تلاوت قرآن با صوت حزین»، سؤال ۴۰۰۲۷؛ «زیبایی قرآن»، سؤال ۶۰۲۵۰.

[۲]. چون نام مادر او «امّ عبد» بود، به عبد الله بن مسعود «ابن ام عبد» می‌گفتند. ر. ک: ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج ‏۸، ص ۲۲۵، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسدالغابه، ج ‏۳، ص ۲۸۰ – ۲۸۱، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق. 

[۳]. ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفه الأصحاب، تحقیق، بجاوی، علی محمد، ج ‏۳، ص ۹۹۰، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۴۱۲ق؛ شیبانی، أحمد بن محمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج ۷، ص ۲۸۷، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ اول، ۱۴۲۱ق؛ بحار الأنوار، ج ‏۳۱، ص ۲۱۳٫

[۴]. «چگونه خواهد بود آن روز که از هر امتى گواهى بیاوریم و تو را بر این امت به گواهى فرا خوانیم؟»؛ نساء، ۴۱٫

[۵]. ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسد الغابه، ج ‏۳، ص ۲۸۳، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏۱۶، ص ۲۹۴، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۶]. ابن ماجه قزوینی، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، تحقیق، عبد الباقی، محمد فؤاد، ج ۱، ص ۴۲۵، دار إحیاء الکتب العربیه، فیصل عیسى البابی الحلبی، بی‌تا.