قَالَ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (ع): طُوبَى لِلزَّاهِدِینَ فِی الدُّنْیَا الرَّاغِبِینَ فِی الْآخِرَهِ.

ترجمه: «خوشا بر حال زاهدان در دنیا و راغبان و مشتاقان به عالم آخرت.»

شرح: یعنی سعادتمند و سرافراز ابد، کسی است که عالم دنیا را شناخت و لذّات زائل و ناقابلِ او را از نظر انداخت؛ و پرده‌ی موهومات و خیالات عالمِ پست مادّی را بردرید، تا حجاب توجّهش به عالم اَعلای آخرت نگردید؛ و به حکم فطرت روح -که از عالم اَمر و نشئه‌ی تجرّد است و وطنش آن‌جاست که: قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی– دائم به دلْ مشتاق وطن اصلی خویش است؛ و ذکر و فکرش در جهان مافوق طبیعت مشغول است.

حضرت فرمود: خوشا بر حال چنین نفس قُدسی که با زهد و تقوای حقیقی، مشتاق جهان جاودانی و عاشق بهشت لقای الهی است.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۵