از روایات اهل ‏بیت علیهم السلام استفاده می‏شود که «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» جزو سوره‏های قرآن است، مگر سوره برائت. بنابرین همان گونه که در تمام قرآن‏ها ملاحظه می‏فرمایید، به غیر از  سوره برائت در اول سوره‏ ها «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم» نوشته شده است؛ لذا واجب است قبل از سوره حمد و هر سوره ‏ای که در نمازهای واجب می‏خوانیم «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم»  را بگوییم و اگر «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم»  را نگوییم سوره را ناقص و مقداری از آن را حذف کرده‏ایم، ضمناً معلوم است که در نمازهای جهریه باید «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم»  را نیز بلند بگوییم.
ولی بین اهل تسنن اختلاف وجود دارد، بعضی از آنها با شیعه امامیه هم قول و هم عقیده هستند و آن را جزو سوره‏ها می‏دانند[۱].

ولی بعضی از آنها گفته‏اند «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم»  را اصلاً نباید بگویند، نه بلند و نه آهسته[۲]. و از بعضی کتابها نقل شده که مالکی‏ها گفتن بسم اللَّه الرحمن الرحیم را در نمازهای واجب مطلقاً مکروه می‏دانند.
نتیجه :بین اهل تسنن و مذاهب اربعه آنان اختلاف وجود دارد؛ مالکی‏ها «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم»  را در نماز نمی‏گویند، حنفی‏ها یا نمی‏گویند یا آهسته می‏گویند، شافعی‏ها بلند می‏گویند، حنبلی‏ها بلند نمی‏گویند. بنابراین چنانچه ما در جماعت آنها «بسم اللَّه الرحمن و الرحیم» را بگوییم برخلاف تقیه عمل نکرده و با اعتراض آنها مواجه نمی‏شویم.

[۱] به کتاب: المصباح المنیر فی تهذیب تفسیر ابن کثیر، ذیل تفسیر سوره حمد مراجعه شود

[۲] همان