این را این‌قدر ادامه دادند که دقیقاً مانند کسی که در کشور ما همین افتخار را کرده است، زمان خلیفه‌ی دوم افتخار می‌کردند که فلانی به درد حکومت می‌خورد. چرا؟ چون از رأی و نظر او استفاده می‌کنند. علی به درد حکومت نمی‌خورد. این تبلیغات دوران خلیفه‌ی دوم است. کعب الاحبار یهودی گفت: علی به درد حکومت نمی‌خورد. گفت: «لا یَعمَلُ بِاجتِهَادِ رَأیِه»[۱] علی متبّع سنن است. مدام می‌گوید ببینیم پیغمبر چه کار کرده است، همان کارها را بکنیم. کار علی این است که ببینید پیغمبر چه کار کرده است. بسته فکر می‌کند، قشری فکر می‌کند. دست و پای مردم را از این بندها باز کنید.

 عین این را در کشور ما کسی گفته است. گفته است ما با حکم الهی گاهی خلاف احکام دینی نظر می‌دهیم، ما نمی‌فهمیم احکام دینی که خلاف حکم الهی باشد یعنی چه؟ این همان دعوا است. جالب است، عوض این‌که سراغ آن کسی که خلاف سنّت پیغمبر (صلوات الله علیه) حرف می‌زند بروند می‌گویند این را ببینید. برای برون رفت از بحران‌ها این به درد می‌کند. دیگری قشری فکر می‌کند و مدام از پیغمبر نقل می‌کند. چون اسلام برای ما تصمیم گرفته است. رابطه‌ی تو با کافر چگونه باید باشد، با کافر حربی چگونه باید باشد، شرایط صلح داریم یا نه. می‌خواهید لبخند بزنید چه زمانی و به چه کسی؟ این‌ها همه معلوم است.

[۱]– شرح نهج البلاغه لابن أبی الحدید، ج ‏۱۲، ص ۸۱٫