وقتی ما به روایات دینی خود نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که مسئولیّت اصلی تربیت با والدین است؛ لذا آن‌ها با تدبیری که می‌اندیشند، می‌توانند بیشترین سهم تربیت را به خود اختصاص دهند.

وقتی والدین اسم فرزند خود را در هر مدرسه‌ای می‌نویسند و او را به هر معلّمی می‌سپارند، به وظیفه‌ی خود به خوبی عمل نکرده‌اند. امّا وقتی با دقّت مدرسه‌ای را انتخاب می‌کنند که شاخصه‌های تربیتی در آن به خوبی رعایت می‌شود و فرزند خود را به آن مدرسه می‌سپارند، در واقع در راستای مسئولیّت تربیتی خود عمل کرده‌اند.

اگر ما مدیریت تربیتی خوبی داشته باشیم، بیشترین سهم تربیت به ما اختصاص دارد؛ ولی اگر ما فرزند خود را رها کنیم، بیشترین تأثیر در تربیت فرزندان را محیط برعهده می‌گیرد؛ لذا اگر محیط، محیط نامطلوبی باشد، تربیت هم به سمت تربیت اسلامی و دینی حرکت نخواهد کرد.